Hier volgen dagen 16 en 17 van onze Phu-Nar hidden valley trek. In Marpha – het Delightful Apple Capital – waar de commerce rond appels op volle toeren draait, drinken we appelbrandy en verslikken we ons in gedroogde appelschijfjes en appeltaart. We gunnen ons ook eens een busrit naar de volgende bestemming Tatopani, een bruisend toeristisch dorpje waar iedereen de zinnen lijkt te hebben gezet op de Hot Springs. 

Dag 16 : Kagbeni – Marpha (via Jomsom)

Het heerlijk ontbijt wordt om 6u30 opgediend in het gezellige restaurant. De ochtend start redelijk mooi want de Nilgiri laat zich eventjes in al zijn glorie zien, alhoewel de lucht grauw is en het zicht beperkt. Niet veel later komt er bewolking opzetten en zijn de felle winden alweer van de partij.

Rond 7 uur gaan we op pad richting Marpha, maar we moeten eerst via Jomsom passeren omdat we dringend centen nodig hebben. De trek doorheen de Kali Gandaki duurt ongeveer twee uur en is de meest onaangename die we tot nu toe hebben meegemaakt. Het landschap is eentonig en grauw en de verveling slaat snel toe. Wel komen we heel veel kleurrijk gezelschap tegen. Hele families trekken te voet van Jomsom naar Muktinath om er de tempel te bezoeken en hun goden te eren.
De wind blijft met volle kracht blazen en soms kunnen we amper voor ons uit kijken door het rondvliegende zand. We zijn blij als we in de verte Jomsom zien opdoemen, de hoofdstad van het Mustang district.

Jomsom

… is een zeer populaire plaats aan de Gandaki rivier van waaruit veel interessante trekkings starten en eindigen, o.a. het Annapurna Circuit. Er is een luchthaven met dagelijkse vluchten naar Pokhara en andere plaatsen. Er zijn talloze lodges en leuke restaurantjes, maar voor een gezellige vakantie moet je hier niet zijn. Jomsom was vroeger een militaire basis waarvan nog wel een stuk operationeel is. Het stadje is nu vooral een druk toeristisch centrum geworden waar je allerlei formaliteiten kunt vervullen. Er zijn banken en geldautomaten en er is ook een postkantoor en een tourist check-post.

Een grappige postmeester

We eten snel een hapje in een restaurantje met geweldig uitzicht op de Nilgiri en zoeken dan meteen een geldmachine op zodat we weer een paar dagen verder kunnen. Het wordt ook tijd om onze reeds geschreven postkaarten hier te verzenden. Het postkantoor is een belevenis op zich. In een klein ouderwets lokaaltje zit een wat oudere man achter een houten tafel bijna in te dutten. Wij zijn de enige bezoekers en gooien onze tientallen postkaarten op de tafel en gebaren hem dat we postzegels nodig hebben. De brave man spreekt geen letter Engels en na enkele minuten al lijkt het alsof we in een plaatselijke komedie zijn terechtgekomen.  De postman roept er een assistent bij want hij geraakt er niet uit hoeveel postzegels met welke waarde er juist nodig zijn omdat ik kaarten voor België, Duitsland en Oostenrijk wil verzenden. Gelukkig is Nawang meegekomen om te vertalen.

In het postkantoor zijn blijkbaar geen zegels aanwezig want de assistent moet ze ergens anders gaan ophalen. Het duurt eindeloos lang vooraleer de zegels arriveren en na vele rekensommetjes en oeverloos weg-en-weer-gepraat eindelijk een plaats krijgen op de kaartjes.

Gelukkig kan er nog wat afgelachen worden want de man is een ware grapjas. Meer dan 30 minuten later kunnen we eindelijk Jomsom achter ons laten.

Tempelbezoek tussen Jomsom en Marpha

Onderweg naar Marpha brengen we een vluchtig bezoek aan een splinternieuwe tempel die op dat ogenblik net ingehuldigd wordt door een belangrijke lama uit Kathmandu.

Marpha, the Delightful Apple Capital (2.670 m)

Via de dorpjes Tini en Dhumba lopen we langs de linkeroever van de Kali Gandaki tot we rond 13u15 Marpha bereiken.  Het piepkleine, primitieve dorpje is een heuse verademing na een lange vervelende tocht met de eindeloze felle winden want het ligt beschut in een zijvallei van de Gandaki. Het is een zeer gezellig en opvallend proper dorpje met amper één hoofdstraatje dat opgebouwd is uit plaveien.

Langs de hoofdstraat bevinden zich toffe souvenirwinkeltjes en enkele lodges waarvan gezegd wordt dat ze tot de mooiste van de regio behoren. Wij kiezen uiteindelijk voor het Paradise Guest House omwille van de uitstekende en goedkope keuken. De kaart biedt een interessante keuze uit Nepalese en zelfs westerse gerechten. Ik heb zin in een gewone spaghetti… overheerlijk ! Dit is de beste keuken die we op onze trekking hebben mogen proeven.
Er is overal gratis WIFI.

Marpha staat bekend voor de vele appelgaarden en daarbij hoort ook de populaire apple brandy die je overal in de winkeltjes kunt kopen, of wat te denken van zakken vol gedroogde appelschijfjes of een lekkere verse appeltaart ?

We regelen eens een busrit

Nawang gaat voor ons bustickets regelen want morgenvroeg zullen we de bus naar Tatopani (hot springs) nemen. We kozen voor een busrit omdat we het niet zien zitten om het hele stuk te wandelen langs een drukke, stoffige hoofdweg en bovendien zullen we op die manier tijd winnen voor de mooie streek rond Tatopani, Poon Hill en Ghorepani. De prijs valt wel flink tegen… 1.500 Rp per persoon, natuurlijk enkel voor buitenlanders.

In de late namiddag bezoeken we de gompa die niet interessanter is dan al de gompa’s die we al zagen, gewoon om de sleur wat te breken. Maar het uitzicht op het dorpje en de rotsformaties mag er zijn.

Het avondeten is opnieuw super. Ik kies gebakken noodles met kip en een Minestrone soepje. Tijdens het eten breekt een hevig onweer los. De regen valt met bakken uit de lucht.

Dag 17 : Marpha – Tatopani

Vandaag ziet het er helemaal anders uit dan we gewoon zijn…  Dit keer geen rugzakken sleuren, maar gewoon de bus op. Zoals eerder geschreven hadden we er geen zin in om een groot stuk te wandelen en stof te vreten langs een drukke, eentonige weg die parallel loopt met de Kali Gandaki.

Nawang regelde gisteren tickets voor een publieke bus naar Tatopani à 1.500 Rp per persoon en na een verkwikkend ontbijt begeven we ons naar de bushalte aan het eind van de hoofdstraat. Veel stelt die echter niet voor. Naast een piepklein winkeltje (barak) hangt een rood bord met één leesbare zin “Ticket booking counter”. Zonder onze gids hadden we nooit kunnen raden dat het om een bushalte ging. Zoals verwacht is de bus veel te laat en kijken we wat rond in het winkeltje waar de vooral de flessen apple brandy de rekken vullen. We besluiten een flesje of twee mee te nemen… voor de eenzame avonden die nog zouden komen.

Met de bus naar Tatopani

Rond 7 uur kondigt een grote stofwolk in de verte de komst van het busje aan, een knalgroen exemplaar met groene gordijntjes waar zelfs Wouter Van Besien jaloers op zou worden. De dragers maken zich gereed om onze bagage op het dak vast te maken. In de bus zelf is immers geen plaats voor grote bagage. Onze tickets vermelden genummerde zitplaatsen wat discussies alvast uitsluit.

Om 7u30 wordt het vertreksein gegeven voor een trip van 3 uurtjes en aanvankelijk lijkt het allemaal nog goed mee te vallen met het zitcomfort en dit ondanks de zeer krappe beenruimte voor ons westerlingen. Gaandeweg wordt het echter steeds minder interessant want het busje pikt onderweg nog meer passagiers op en die hebben vooral véél bagage mee zoals kartonnen dozen met bierflessen, zakken met verse groenten, rijst en nog meer exotische waren…

Alles wordt op het gangpad gedeponeerd en op elkaar gestapeld zodat er geen vrije ruimte meer overblijft om je benen eens uit te strekken. Eén van de zakken die tegen mijn linkerbeen gedrukt ligt lekt en mijn broekspijp absorbeert een onbekende vloeistof. Ik slaag er amper in om mijn been terug te trekken.

Na een uurtje zit de bus overladen vol en bovendien stijgt de temperatuur aanzienlijk als we Tatopani beginnen te naderen. Het klimaat verandert heel abrupt, de begroeiing wordt weelderig en begint hier en daar zelfs tropische trekjes te vertonen.

Chaotisch ritje over erbarmelijke wegen

De rit zelf is geen pretje want de weg langs de Kali Gandaki vallei is bijna nergens verhard en ligt er absurd slecht bij.
De tjokvolle, overladen bus wordt door de chauffeur langs vele onbeschermde haarspeldbochtjes gestuurd en de weg is vaak zo smal dat het minste tegenliggend verkeer problemen veroorzaakt. Soms moet de begeleider rotsblokken van de weg rapen die vanaf de rotsflanken naar beneden zijn gedonderd. Het is een helse en benauwde rit en ik snak naar het verlossende Tatopani.

Om 11 uur is het zover. De deuren gaan open, de bagage wordt weggenomen en we worden eindelijk losgelaten. Mijn knieën lijken vastgeroest en het duurt even voor ik weer normaal kan lopen.
De hitte slaat ons in het gezicht en voelt bijna tropisch aan, wellicht omdat onze lichamen na zoveel weken gewoon zijn geraakt aan de koude. We gaan eerst op zoek naar accomodatie en het valt ons meteen op hoe druk het hier is. Veel hotels/lodges zijn bijna volzet en de laatste kamers worden snel volgeboekt.

De busrit duurt ongeveer 3,5 uur over 40 kilometer.

We bezoeken twee hotels/lodges :

• Hotel Himalaya
  Beschikt over een groot aantal basic kamertjes, afgeleefd maar voldoende proper. Er is een douche met warm water.
  500 Rp voor een dubbele kamer.
  Prachtige, weelderig groene tuin met gezellig terras en appelsienbomen.
  Uitgebreide en veelbelovende menukaart.

• Dhaulagiri Lodge
  Beschikt over primitieve houten hutjes in een prachtige, ruime tuin vol met fruitbomen.
  300 Rp per persoon.
  Zeer basic en geen warm water in de kamertjes.
  Goede menukaart.

Onze keuze valt na kort overleg op Hotel Himalaya omwille van de zeer gezellige tuin en de uitgebreide menukaart met goedkope gerechten. Het hotel heeft een laundry service waar we graag gebruik van maken. Onze gids en dragers krijgen volgens de traditie ook gratis een kamer toegewezen, inclusief maaltijden (Dhalbat).

Na een heerlijke douche drinken we eerst een frisse pint op het terras en gaan dan op zoek naar dè toeristische trekpleister van Tatopani… de Hot Springs ! Het moet zalig zijn om na een lange en vermoeiende trekking te kunnen baden in een natuurlijke heetwaterbron.  In het kleine dorpje valt verder overigens zeer weinig te beleven. De hoofdstraat bevat uiteraard talrijke souvenirwinkeltjes en het is hier dat ik mezelf een zwembroek cadeau doe zodat ik ook kan genieten van het warme bronwater.

Hot Springs

Een spectaculaire ervaring kan ik de bron niet direct noemen. Er zijn twee ‘badkuipen’ vlak bij de rivier die via een pijpleiding gevuld worden met heet bronwater afkomstig uit de bergen.
De eerste kuip bevat het ongekoelde water dat tot 60° heet kan zijn en waar je dus geen uren in kunt rondhangen zonder er als een halfgare kreeft weer uit te komen. De tweede kuip bevat hetzelfde bronwater maar wordt met koud water bijgevuld zodat het er aangenaam in vertoeven is. Het water zou een helende werking hebben op spieren en gewrichten en ook sommige huidziektes kunnen verhelpen.
Om binnen te geraken passeer je natuurlijk eerst langs de kassa en betaal je 60 Rp.

Populair bij locals èn toeristen

In de latere namiddag, als de zon minder heet is, zijn de Hot Springs een populaire bestemming voor zowel de lokale bevolking als voor toeristen. Het kan er dus aardig druk worden. Als je gesteld bent op een beetje privacy dan kan je gewoon vlak na de middag gaan baden maar let op voor de ongenadig sterke zon en smeer je goed in.  In het gebouw aan de kassa zijn koele dranken verkrijgbaar.

In de latere namiddag komt de bewolking weer opzetten en gaat het zelfs regenen maar dit is gelukkig maar van korte duur.  Het is ook opvallend hoe vaak de elektriciteit hier uitvalt en de meeste hotels/lodges overschakelen op luidruchtige generatoren.
Tegen alle verwachting in blijkt er ook geen telefoonnetwerk actief te zijn en is er geen WIFI.

Gezellige avond in het hotel

We maken er in ons hotelletje een gezellige avond van en brengen aardig wat tijd door op het toffe buitenterras. We moeten er vroeg bij zijn om nog een tafel vast te krijgen. Het uitgebreide menu is zeer aantrekkelijk en bovendien zeer smaakvol en goedkoop. De keuken staat hier hoog aangeschreven en helemaal terecht. Een grote ergernis blijken de talloze vliegen te zijn die op de tafels neerstrijken op zoek naar zoetigheden.

Van zodra de duisternis intreedt worden de gasten luidruchtiger en plezanter omdat de alcohol er rijkelijk vloeit… bier en fun !  Helaas gaat het lawaai ook na middernacht onverminderd verder en terwijl ik in bed in slaap probeer te geraken word ik regelmatig gestoord door dronkelappen die langs mijn openstaande raam passeren en er zelfs blijven hangen en wartaal uitkramen.
De hele avond en nacht is er geen electriciteit.