De zesde etappe van onze trektocht is aangebroken. Het is de meest veelbelovende ook want deze leidt ons rechtstreeks de vallei van Phu binnen. Ik kijk enorm uit naar het moment dat we het dorpje Phu binnenstappen. Samen met het tweede dorpje Nar moet dit wellicht hèt hoogtepunt van onze reis worden. 

Dag 6 : Kyang – Phu

Als we om 6u30 uit de veren kruipen wijst de thermometer -6° C aan en is het landschap bedekt met een prachtig wit sneeuwtapijt. Zonder de sneeuw zou het nog veel kouder zijn. Het is rond 2 uur vannacht gestopt met sneeuwen (dat weet ik omdat ik de tent uitmoest voor een boodschap :-)).

Het Annapurna berglandschap rond het kamp is bijna niet te omschrijven, zo mooi is het. De lucht is alweer helder en ik haal meteen m’n trouwe Nikon te voorschijn om enkele plaatjes te schieten. De Annapurna II (7.937 m) baadt in het vroege zonlicht.

Het eerste deel van de tocht van vandaag is op zijn minst spectaculair te noemen. Het pad volgt de bizarre en dramatische canyon gevormd door de Phu Khola en we worden omringd door ruige rotsen en kliffen. De route is niet meteen zwaar te noemen maar het smalle pad met losliggende stenen is hier en daar niet zonder gevaar. Opperste concentratie blijft vereist terwijl er enkele korte maar zeer pittige hoogteverschillen moeten overbrugd worden.

Achter ons blijven de Annapurna II en de Lamjung Himal domineren en imponeren, in schril contrast met de canyon waar we doortrekken. Een andere vallei die aan onze westzijde opdoemt is de habitat van de sneeuwluipaard, maar uitgezonderd een paar Blue Sheep en de talloze gieren boven onze hoofden krijgen we verder geen wildlife te zien.

De monoliet en de chortens kondigen aan dat we Phu naderen

Een gigantische monoliet kondigt aan dat we het gebied van Phu naderen.
Amper tien minuten later wandelen we door de toegangspoort die de buitengrens markeert. Het dorpje zelf ligt nog een klein uurtje stappen van hier en we passeren eerst nog een vervallen bouwwerk wat op de ruïne van een fort lijkt en een aantal rood beschilderde chortens.

Aankomst in Phu

Tien minuten later doemt de metalen hangbrug op met aan de overzijde het even indrukwekkende als mysterieuze dorpje Phu. Vanop grotere afstand bekeken ligt het in de vorm van een amfitheater perfect gecamoufleerd tegen de zandkleurige rotspartijen, op een zwaar geërodeerde heuvel tegen een fenomaal decor van machtige bergtoppen.

Er bevindt zich een kampplaats net buiten Phu, maar deze is reeds ingenomen door het groepje Italianen dat ons een dag voor is. We vinden dit helemaal niet erg want onze gids kent een plekje in het dorp zelf. Om 12u30 wandelen we triomfantelijk Phu binnen.
We bevinden ons op 4.070 m hoogte en nog steeds zijn er geen indicaties van hoogteziekte te bespeuren in het team. We voelen ons nog allemaal kiplekker en de vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als we uiteindelijk met eigen ogen zien waar we beland zijn.

Het authentieke, middeleeuwse karakter bleef ongeschonden

Phu is nog één de weinige authentieke Nepalese dorpjes en behoort volgens velen samen met Nar tot de mooiste locaties in de ganse Himalaya. Dit is ook volgens ons niet overdreven. De adembenemende ligging in een spectaculair ruig landschap kan niet voldoende beschreven worden. Dit moet je met eigen ogen gezien hebben. We besluiten hier geen tijd te verliezen en willen na de lunch de vele smalle steegjes uitgebreid verkennen. Aanvankelijk was gepland om hier twee nachten te blijven, vooral met het oog op de acclimatisatie, maar net zoals in Dharmasala het geval was, zijn er geen problemen te merken en willen we de volgende dag verder trekken naar Nar. Dit zou ons een extra dag tijd geven voor de twee zware passages die ons nog te wachten staan, de Kang La en de Mesokanto La. Het is echter nog steeds niet duidelijk of de Kang La haalbaar is.

Volgens info van onze gids zou er nog steeds te veel sneeuw vallen voor de tijd van het jaar en blijft de mogelijkheid bestaan dat we zullen moeten terugkeren naar Koto. Dat zint ons niet en we beginnen ons stilaan zorgen te maken.

De tenten worden aan de rand van het dorp opgezet

De tenten worden opgezet vlak voor een gebouwtje dat zich het Karma Hotel & Restaurant noemt. Vermits Phu sinds 2002 geopend is voor het toerisme zijn er nu een drietal primitieve lodges voorhanden. We mogen de keuken van de Karma lodge gebruiken wat vooral ‘s avonds aangenaam is als het buiten begint te vriezen.

Ondanks het feit dat we ons in het tweede drukste trekkingseizoen bevinden zijn er hier amper buitenlanders te zien. Alleen de 7 Italianen die één dag voor ons de vallei waren binnengetrokken kamperen buiten het dorpje maar zij maken zich reeds klaar voor het vertrek naar Nar zodat we hen niet te zien krijgen. We hebben Phu dus voor ons alleen. De reden voor de schaarse toeristenstroom is wellicht het feit dat deze trekking een uitloper is van het immens populaire Annapurna Circuit waardoor het een aanzienlijke verlenging van de vakantietijd vereist.

Bovendien is een afzonderlijke permit nodig en mag je niet op eigen houtje rondtrekken. Je hebt minstens een gids en een drager nodig om de tocht te plannen en hierbij moet rekening gehouden worden met enkele tentovernachtingen op locaties waar geen lodges voorhanden zijn. Deze extra overnachtingen zijn nodig om het lichaam de kans te geven zich aan te passen aan de hoogte. De totale kostprijs wordt hierdoor ook flink de hoogte ingejaagd.

Tibetaanse nomaden als pioneers

Volgens onze gids Nawang is Phu een paar honderd jaar geleden ontstaan uit een bescheiden nederzetting die opgericht werd door een groep Tibetaanse nomaden die de bergen kwam overgestoken. Jarenlang wist niemand van hun bestaan, zelfs de Nepalese overheid niet. Het dorp werd louter toevallig ontdekt toen iemand in Phu een lading graan in de rivier dropte. De graankorrels werden vele kilometers verder stroomafwaarts opgemerkt en omdat niemand uit die richting leven verwachtte werd er een zoekactie gestart waarna het verborgen dorpje uiteindelijk gevonden werd.

Eén dag voor de Italianen zijn er ook twee Fransen de vallei binnengetrokken. De Fransen bevinden zich dus twee dagen voor ons en kunnen een indicatie worden over de bereikbaarheid van de Kang La want als de pas niet kan overstoken worden zal hun pad tijdens hun terugkeer het onze kruisen. Als ze falen zouden we ze overmorgen tussen Kyang en Nar kunnen kruisen. Vernemen we niets van hen, dan zou de Kang La dus open kunnen zijn. Fingers crossed.

Op verkenning in het middeleeuwse dorp

Na de heerlijke lunch trekken we onder een brandende zon de wirwar van straatjes in en krijgen we mooie taferelen te zien. Er woont slechts een 50-tal gezinnen hier en er heerst een zeer rustige en aangename atmosfeer. Men houdt zich voornamelijk bezig met het hoeden van hun dieren (koeien, yaks, kippen, geiten), het spinnen van draad en het weven van tapijten en andere stoffen. Het lijkt alsof we terug in de tijd zijn gereisd. De mensen zijn nog zeer schuchter en laten zich niet graag fotograferen. Enige discretie is hierdoor wel op zijn plaats, uitgezonderd voor de kinderen dan die het best wel grappig vinden.

Sommige volwassenen vragen zelfs geld in ruil voor wat poseerwerk maar hier ga ik niet op in. Met mijn 300mm zoomlens kan ik gelukkig wel enkele spontane candids nemen.

In de winter ligt alles er verlaten bij omdat het grootste deel van de bevolking dan lagere regionen zoals Meta opzoekt om te overwinteren.

Upper Phu

We trekken geleidelijk aan naar de hogere regionen van het dorp (Upper Phu) waar sommige gebouwen in verval zijn geraakt. Een gedeelte is lang geleden vernield door een brand waarvan de sporen nog duidelijk zichtbaar zijn. Het lijkt niet erg veilig om hier rond te lopen omdat de constructies in de loop der jaren zo aangetast werden dat ze elk moment kunnen instorten. Het uitzicht van hieruit op de Phu Khola en op Lower Phu is zeer de moeite waard. Elke stap dat je zet is volop genieten en hoe later het wordt hoe mooier het licht van de ondergaande zon de gebouwen laat opvallen. We trekken door naar een heuveltop waar een enorme satellietschotel opgesteld staat. De technologie begint dus ook in Phu door te breken. Op de daken van sommige huisjes staan reeds kleine zonnepanelen. Alleen op die manier slaagt men er in om ‘s avonds een paar gloeilampen te laten branden. De heuveltop is zowaar de mooiste plek om het dorp in al zijn glorie vanuit de hoogte te bewonderen. We ploffen ons neer in het stof en blijven hier een half uurtje relaxen.

Hier en daar wordt je een blik gegund op het hoger gelegen Tashi Lhakhang Gompa (klooster) dat in amper een half uurtje klimmen kan bereikt worden. We plannen het bezoek voor morgenochtend net voor we de terugkeer naar Kyang gaan aanvatten.

Wanneer de wind fel begint aan te wakkeren en merkbaar kouder wordt keren we terug naar het kamp. Kort daarop staat de tafel alweer gedekt voor het avondmaal.
Rond 19 uur gaat de wind abrupt weer liggen en valt ons meteen de extreem heldere sterrenhemel op. Met een stijve nek van het omhoogkijken kruip ik voldaan in mijn slaapzak.