Een paar jaar geleden besloten we voor de eerste keer in ons leven eens een mobilhome te huren en een uitgebreide rondrit te maken van Seattle, doorheen de Canadese Rockies tot de Yukon en zo verder naar Alaska met als eindbestemming Anchorage. Het werd een ontspannende tocht van ruim 6.000 kilometer doorheen waanzinnig mooie natuurgebieden. 

Aard

• Zeer ontspannende road trip Canada – Alaska met een camper van Cruise America (6.600 km).
• Boeking via www.travelhome.nl
• Vlucht (Delta Airlines) :
  – Heen: Brussel/Atlanta/Seattle.
  – Terug: Anchorage/Atlanta/Brussel.

Reisweg

• U.S.: Seattle, Everett (ophalen camper bij Cruise America)
• Canada: Manning Provincial Park, Yoho, Banff, Jasper, Mt. Robson, Cassiar Hwy 37, Stewart, Alaska Hwy, Carcross, Whitehorse, Haines Junction, Kluane N.P., Beaver Creek
• Alaska: Tok, Fairbanks, Denali N.P., Talkeetna, Palmer, Anchorage

Vertrek naar Seattle

De check-in bij Delta Airlines verloopt vlotter dan verwacht. De controle is grondiger dan gewoonlijk maar valt toch nog goed mee. We hadden het veel strikter verwacht. Het vliegtuig behoort evenwel tot de derde leeftijd. De service aan boord is niet slecht maar haalt mijns inziens toch niet het niveau van de grotere maatschappijen en dat is voor een lange vlucht als deze een beetje spijtig.

Na ongeveer 9,5 uur vliegen moeten we overstappen in Atlanta. De Immigratie is eenvoudig maar er worden veel vragen gesteld over onze bedoelingen. Er wordt een digitale foto en vingerafdruk (linker- en rechterwijsvinger) genomen. De bagage wordt tegen onze verwachting in niet doorgescheept naar Seattle maar moet opgehaald worden om deze persoonlijk eerst bij de douane aan te bieden. Het volstaat het ingevulde documentje af te geven. Er volgt geen enkele controle verder. Na de douaneformaliteit wordt de bagage doorgestuurd naar Seattle.
De binnenlandse vlucht Atlanta – Seattle duurt ongeveer vijf uur. Het niveau is weer aan de lage kant met weinig beenruimte.

Eén nachtje verplicht op hotel in Seattle

Via onze reisagent Travelhome hadden we vooraf een nachtje in een Holiday Inn Express geboekt. Dit blijkt verplicht te zijn alvorens je achter het stuur van een kampeerauto gaat kruipen. Men wil (terecht) dat je fris en relaxed de tocht aanvat.

Moe als we zijn genieten we nog even van een korte laat-avond-wandeling in downtown Seattle. Het is opvallend hoe rustig het in deze grootstad is. Het uitgaansleven lijkt zich op deze vrijdagavond te beperken tot 1st Avenue. We drinken snel een frisse pint in een muziekpub en keren dan weer terug naar het hotel.

De volgende ochtend besluiten we na een stevig ontbijt eerst nog even ‘Emerald City‘ Seattle te verkennen. Ik ben van nature geen stadsmens en alles in mij wil zo snel mogelijk de natuur induiken, maar toch moet ik toegeven dat het een heel aangename ervaring blijkt te zijn. Alles lijkt hier rustig zijn gangetje te gaan. Stress en gejaagdheid zijn er amper op te merken en dat is toch wel opmerkelijk voor een Amerikaanse grootstad.

Muziekstad Seattle

Zeeën van tijd hebben we niet want de camper wacht op ons en de nervositeit begint ook een beetje mee te spelen, maar we trekken toch een paar uurtjes uit voor een luie wandeling langs het heerlijke haventje dat geweldig contrasteert tegen de indrukwekkende skyline van de stad. Al slenterend door de straten merk je snel dat dit een muziekstad met een ziel is. Overal kom je leuke muzikanten tegen, sommige naar mijn bescheiden mening al klaar om meteen een nummer één hit te scoren. Niet meteen opmerkelijk als je weet dat Seattle talloze grote namen vanuit zijn straatjes de grote wereld heeft ingegooid en het mekka van de Grunge scène werd : Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Alice in Chains… I love it !

Uiteraard ben je niet in Seattle geweest zonder The Space Needle te hebben gezien, hèt symbool van de stad. De toren werd gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1962 en is 184 meter hoog.  Het observatiedek bovenaan is publiek toegankelijk maar verwacht in het hoogseizoen wachttijden van meer dan een uur. Wij hebben er voor gepast.

Ophalen van de kampeerwagen bij Cruise America in Everett

Het hotel regelt voor ons een town car naar Everett.
De ontvangst is zeer vriendelijk en prettig en staat toch in contrast met een aantal negatieve beoordelingen in reisverslagen. De afdeling in Everett blijkt zowat de n° 1 te zijn en er zijn maar liefst 85 campers aanwezig op het terrein.
De check-in neemt ongeveer een uur in beslag (mondelinge uitleg, overlopen en ondertekenen van contracten, bekijken video, rondleiding camper). De camper zelf heeft ca. 45.000 miles op te teller en is in zeer goede staat. Het ding laat zich ondanks zijn confronterende grootte enorm goed besturen.

We nemen de Interstate 5 richting British Columbia.
De grensformaliteiten tussen de Verenigde Staten en Canada verlopen ook hier weer vlot. De ambtenaren van de Amerikaanse en Canadese autoriteiten zijn zeer vriendelijk en na een paar eenvoudige vragen krijgen we meteen de nodige stempels in onze paspoorten.
Aangezien het verboden is om voedingsmiddelen de grens over te brengen hadden we gepland om onze eerste inkopen pas in Abbotsford te doen. Onze zorgen bleken een beetje onterecht want geen enkele beambte was geïnteresseerd genoeg om onze camper binnenin te komen bekijken.

We beëindigen onze eerste dag in het “Abbotsford Camp & RV Park”.
Een kaas en wijn dinertje bezegelt de eerste dag en de nacht in de camper is hemels.

Bridal Veil Falls Provincial Park

Het heeft de ganse nacht geregend en ook de ochtend belooft weinig goeds. Op de weg naar Hope passeren we de Bridal Veil Falls, een waterval van zo’n 64 m hoog, gelegen in een woud dat me doet denken aan het regenwoud van Borneo. Het woud is gekend om zijn extreme luchtvochtigheid en de bomen zijn er intens begroeid met zeldzame mossen. Maar ondanks de regen wordt dit een zeer gesmaakte uitstap.

Opklaringen dienen zich aan in de namiddag op de weg naar Hope, een rustig stadje langs de Gold Rush Trail.

Manning Provincial Park

Na Hope rijden we het Manning Provincial Park binnen. Veel wegen zijn er gesloten omwille van de sneeuw en het rooien van dode en beschadigde bomen. We parkeren onze RV aan het Manning Resort en besluiten een eindje te gaan wandelen. We kiezen voor de Little Muddy Trail + Lightning Lake (ca. 4 uur). De trail zelf ligt nog bezaaid met sneeuw en ijs en het is niet mogelijk om de ganse tocht rond het Lightning Lake af te werken. We moeten met de staart tussen onze benen weer afdruipen.

In het Manning Park is slechts één camping open : Mule Deer. Het is zeer mooi gelegen, vlak aan een kabbelend riviertje. Er zijn geen voorzieningen voor de camper, enkel een paar eenvoudige toiletten. Het geld wordt opgehaald door een zeer vriendelijke vrouwelijke Park Ranger. Er is ook de mogelijkheid om hout te kopen om een kampvuur aan te leggen in de daartoe voorziene metalen kratten, maar helaas beschikken we niet over een bijl om het hout te klieven.
De lucht is helder en het wordt zo ijzig koud dat we de verwarming moeten gebruiken.

Kennismaking met de Rocky Mountains

We kregen af te rekenen met een zeer koude nacht en daar waren we met ons dunne beddegoed niet helemaal op voorzien.
Omdat de vooraf berekende route (pal noordwaarts naar Prince George) ons langs niet erg interessante wegen zou leiden, nemen we de beslissing om via Princeton oostwaarts naar Golden te rijden om zo de Revelstoke, Glacier, Yoho, Banff en Jasper nationale parken te kunnen meepikken. Het is een “omweg” van pakweg 550 km, maar het zou de saaie voorziene route voor een groot stuk moeten vervangen.

Onderweg begint het aardig te sneeuwen en krijgen we winterse toestanden. Het weer is zeer wispelturig. Pas vanaf de middag worden we op zeer mooie opklaringen en prachtige uitzichten getrakteerd.

Langs één van de vele rustplekken langs de baan vinden we een pad dat leidt naar een mooi uitzicht op de wetlands met de wit besneeuwde Rocky Mountains op de achtergrond. Daarvoor moet wel eerst een spoorweg overgestoken worden.
Net op het moment dat ik me op de rails nestelde om me eens goed te laten fotograferen werden we opgeschrikt door een plots opdoemende goederentrein van de Canadian Pacific. De treinbestuurder waarschuwde ons van op een kilometer afstand door luid zijn stoomfluit te laten horen en herhaaldelijk met zijn grootlicht te flikkeren. Met een klein hartje wuif ik hem lachend toe.

We overnachten net buiten Golden in een klein plaatsje met de naam Edelweiss (Whispering Spruce RV Park met full hookup). De campground is zeer scenisch gelegen met uitzicht op knappe, met sneeuw bezaaide bergmassieven. Ondanks een koele maandagnamiddag is de camping toch redelijk druk bezet.

Yoho National Park

s’ Morgens worden we verwelkomd door een vriendelijk zonnetje aan een heldere hemel. We verlaten het kampeerterrein rond 7.30 u en trekken meteen door naar het YOHO N.P. Na het aankopen van een parkpas in het Visitor Center keren we iets terug voor een bezoek aan Emerald Lake. We besluiten een trektocht te doen van ca. 11,5 km, rondom het meer met een omweg naar het Emerald Bassin. Er ligt nog zeer veel sneeuw op de trails wat de wandeling niet gemakkelijk maakt. Het gaat bovendien aardig bergopwaarts. Het eindpunt is een soort amfitheater omringd door enorme bergmassieven. Het “amfitheater” is eigenlijk het resultaat van een flinke lawine (vlakke ruimte met omvergegooide bomen).

Alle andere trails in Yoho zijn gesloten wegens sneeuwoverlast en lawinegevaar. Hetzelfde geldt voor veel campings en bezienswaardigheden.

Banff National Park : Lake Louise en Peyto Lake

Na Yoho komt BANFF aan de beurt waar we uiteraard zoals vele anderen het Lake Louise willen bezoeken. Voor de eerste keer zie ik het meer in bevroren toestand, wat in zekere zin wel spijtig is omdat je zo uiteraard niet kunt genieten van de spectaculaire weerspiegelingen in het groene water. Wat wèl spectaculair is, is de lawine aan de overzijde van het meer waar we getuige van zijn. Het bulderend geluid trekt meteen mijn aandacht en ik heb gelukkig mijn camera in de aanslag om het beeld te vereeuwigen.
Verder is Lake Louise eerder een mondain oord. Busladingen vol met toeristen kruisen ons pad en al snel komt een bende Japanners naar ons toegelopen met de vraag van één miljoen : ‘Can we have a picture with you?‘

Gezien de sneeuwoverlast en het lawinegevaar heeft het geen zin om een trektocht rond het meer te gaan forceren en dat is wel spijtig want enkele jaren geleden was ik hier ook. Heb je de kans, doe het dan want de hike rond Lake Louise is meer dan de moeite waard omdat je vanuit de hoogte een indrukwekkend uitzicht krijgt op de smaragdgroene kleur van het water. Het is bovendien geen al te zware wandeling.

Wegdromen op één van de mooiste highways ter wereld : de Icefield Parkway

We concentreren ons verder dan maar op de Icefield Parkway die van Lake Louise naar Jasper leidt, een dikke 230 kilometer lang. Dit is zonder meer één van de meest spectaculaire highways ter wereld. Voor de eerste keer wordt onze parkpas gecontroleerd.
Het hoogste punt is de Bow Summit, waar we trouwens snel een bezoek brengen aan Peyto Lake, ook helemaal dichtgevroren, maar daarom niet minder adembenemend. De meeste prentkaarten tonen Peyto Lake in zijn volle groene glorie, maar een meer dat overdekt ligt met een laag sneeuw en ijs heeft zeker ook zijn charmes.

De weg van de parking naar het meer is een avontuur op zich aangezien we ons bijna een half uur door een dik pak sneeuw moeten ploeteren, waarbij we af en toe tot aan onze knieën wegzakken.

Een highway om van te dromen

De Icefield Parkway is onmogelijk in woorden te beschrijven. Achter elke bocht wil je weer stoppen voor het nemen van een reeks foto’s van de adembenemende massieven.
Het “nadeel” hiervan is dat we veel tijd verliezen en ons vooropgesteld doel wellicht niet gaan bereiken (Red Pass Junction net voorbij Jasper). We stoppen rond 19 uur aan het Icefield Center, net voorbij de overgang van het Banff naar het Jasper N.P., vlak tegenover de fameuze Columbia Icefield.

Het is geen enkel probleem om onze RV gratis te parkeren op de enorme parking. Het zicht is fenomenaal, de lucht is wolkenloos en levert een zeer mooi contrast op met de witte gletsjer. We eten in onze camper met het meest adembenemende uitzicht tot nu toe. Het is opvallend dat het véél langer licht blijft. Rond 22 uur is het nog steeds niet donker.
We kijken terug op een dag vol superlatieven.