Ninglin… wat ? Nee, geen vallei in China maar een pak dichter in ons eigen Belgenlandje.  De vallei van de Ninglinspo spreekt bij veel natuurliefhebbers tot de verbeelding, al was het maar om de naam alleen al. En terecht want het is één van de mooiste gebieden in de Ardennen waarin de uniekste bergrivier van België stroomt, de Ninglinspo, een klein zijriviertje van de Amblève.
Het is een ruige maar tegelijk adembenemend mooie canyon-achtige omgeving die erg gesmaakt wordt bij wandelaars en natuurliefhebbers. Dit is een uitbreiding op de normale wandeling die je ook langs een ander riviertje, de Chefna, leidt.

De Ninglinspo wandelen zonder de drukte? Het kan…

Ik deed deze iconische wandeling voor de eerste keer een aantal jaar geleden in de herfst, toen in het gezelschap van mijn 7-jarige zoon. Het was er toen al erg druk, voornamelijk in de vakantieperiodes en weekends. Maar toen brak Covid uit met die vreselijke lockdowns en begonnen we met z’n allen op ontdekkingstocht te gaan in eigen land en werd ‘wandelen’ opeens een nationale sport want iets anders mocht niet meer. De delicate natuur rond ons mooiste bergriviertje kreeg het hard te verduren. Er verschenen beelden op diverse sociale media waarop honderden mensen in rij stonden aan te schuiven aan de kleine houten bruggetjes.

Toegangsverbod lijkt opgeheven

De burgemeester van Aywaille nam maatregelen. Het gebied werd gesloten, tot twee keer toe zelfs. De eerste keer om de talrijke wandelaars te beschermen tegen het rondwarende virus en opnieuw een tweede keer ‘tot nader order’ in november 2020 om de gevoelige natuur te kans te bieden te recupereren. Enkel inwoners van de gemeenten Aywaille, Stoumont en Theux waren er nog welkom, alsook eigenaars van een tweede verblijf en bezoekers die een accomodatie van minstens één nacht hadden geboekt in één van deze drie gemeenten.
De politie controleerde en bezoekers werden daadwerkelijk teruggestuurd.

Intussen is de pandemie achter ons. Ik heb nergens een officiële intrekking van het verbod teruggevonden en ook ter plaatse zijn er geen verbodsborden meer te bespeuren. Alles wijst er dus op dat het gebied weer onbeperkt toegankelijk is.
Wel is het zo dat sommige segmenten afgesloten zijn met linten en touwen om de natuur de tijd te geven zich weer te herstellen, in het bijzonder de kwetsbare salamanders.
Er zijn echter meer dan voldoende alternatieven om de route te volgen zonder verloren te lopen.

Héél vroeg vertrekken is nog steeds de boodschap

Met de wetenschap nog in het achterhoofd dat het gebied érg populair en druk kan zijn besloot ik om de wandeling opnieuw te doen op een gewone doordeweekse dag. Vroeg in de ochtend sprong ik in mijn wagen en arriveerde er rond 7u45 uur op een lege parking. Er was werkelijk geen kat te bespeuren en dat op een prachtige zonnige dag eind mei.

Ninglinspo, Waals natuurerfgoed

Elke zichzelf respecterende wandelaar/hiker doet wel eens research op het web om inspiratie op te doen voor volgende avonturen. De vallei van de Ninglinspo is zo’n bestemming waarover je veel positiefs te lezen krijgt, maar helaas ook negatieve berichten want de locatie werd het slachtoffer van zijn eigen succes. De drukte kan er enorm zijn met zeer veel overlast voor de omwonenden langs de parking en vervuiling langs de wandelroute.
Ik kwam te weten dat het gebied geklasseerd staat als ‘Uitzonderlijk Natuurerfgoed van Wallonië’.
De rivier is 3,5 km lang met een verval van 7,5% of ongeveer 240 meter. Het snel stromende water is dan ook verantwoordelijk voor de prachtige, afgesleten rotspartijen en de talloze poelen langs het traject.

Deze bijzondere vallei stond ook bij mij al veel te lang op mijn bucket list. De eerste keer ging ik er wandelen in de herfst (enkele jaren voor Covid). Nu de pandemie achter ons ligt besloot ik het opnieuw te doen, in de lente dit keer. In dit artikel koos ik ervoor om de oudere foto’s uit de herfstperiode te behouden zodat je je een beeld kunt vormen van de sfeer in de twee seizoenen. Je vindt ze helemaal onderaan dit artikel.

Locatiegegevens

• Adres: Sedoz 27, Aywaille (N633).
• Coördinaten : 50.468623, 5.743448

Je komt uit bij de gezellige herberg Le Ninglinspo aan een grote parking vlak bij het vertrekpunt.  Afhankelijk van de periode en het tijdstip dat je arriveert hou je best rekening met een goed gevulde parking.  Ik kwam vroeg in de ochtend aan toen de parking helemaal leeg was. In de namiddag rond 15 uur was deze al aardig gevuld.
Parkeren langs de weg is verboden en dat neem je best au sérieux want de politie controleert wel degelijk. Wildparkeerders langs de weg veroorzaken veel overlast voor de omwonenden en die laten hun ongenoegen soms duidelijk merken. Kan je hen ongelijk geven ?

Drie gemarkeerde wandelroutes

Tegenover de taverne Auberge du Ninglinspo staat een infobord met de officiële wandelroutes.

1. Gele route (2,5 km): dit is de kortste maar tevens de moeilijkste omdat er enkele steile stukken moeten overwonnen worden. Vooral bij het afdalen moet je je verstand erbij houden omdat sommige stukken verraderlijk glad kunnen zijn bij nat weer. Ik heb deze route niet gedaan maar je leest hier en daar dat deze de moeite waard is.
2. Blauwe route (6 km): dit is de meest belopen route die je naar het uitzichtpunt Drouet leidt. Van hieruit kan je voor de terugweg alsnog overstappen naar de gele route die landschappelijk interessanter is maar wel zwaarder. Voel je dat de vermoeidheid toeslaat dan blijf je gewoon de blauwe route volgen langs een ietwat saaiere weg.
3. Rode route (15 km): deze route combineert de Ninglinspo en de Chefna valleien. Langs de mooie oever van de hoofdrivier Amblève keer je terug naar de parking.

Het is perfect mogelijk om de route op verschillende plaatsen te combineren met andere routes. Je maakt het dus zo lang en zo zwaar als je zelf wil.

Valleien van de Ninglinspo en Chefna : verloop van de wandeling

Ik koos dit keer voor een uitgebreidere wandeling van 16,5 km (Ninglinspo + Chefna) die hier en daar afwijkt van de officiële paden en tevens delen van de drie gemarkeerde routes bevat. Ik startte met het meest toeristische deel (blauw). Hierdoor hoopte ik geen last te hebben van de mogelijke drukte. Dat bleek een schot in de roos want ik kwam de eerste twaalf kilometer NIEMAND tegen! Het klinkt onwaarschijnlijk maar ik heb werkelijk geen levende mensenziel gezien. De vallei van de Ninglinspo is dus wel degelijk nog in rustige omstandigheden te bezoeken, maar daarvoor moet je dus vroeg opstaan en een werkdag uitkiezen. Wil je er een gezinswandeling van maken, met de kids erbij, dan heb je uiteraard geen keuze maar héél vroeg opstaan helpt altijd… Leg de route in klokwijzerzin af zodat je de massa voor bent.

Meteen achter de parking duik je de bossen in en word je overweldigd door dit fenomenaal stuk natuur. Persoonlijk vind ik de herfst nog véél mooier. In deze contreien bestaat er geen mooier wandelseizoen dan de herfst. Het gele en oranje gebladerte van de loofbomen staat dan in schril contrast met de felgroene kleuren van de mossen op de grillige rotsen in en rondom de rivier.
Maar nu is het volop lente en we gaan niet klagen …

Doolhof van trails en idyllische watervalletjes

Het chaotische pad volgt het kronkelige riviertje dat op sommige plekken amper een meter breed is. Er zijn ontelbare vertakkingen en soms raak je even de kluts kwijt als je de blauwe rechthoeken niet meer ziet. Geen reden tot paniek want als je de rivier gewoon stroomopwaarts volgt zit je altijd goed. Het ene houten bruggetje na het andere leidt je telkens weer van de ene naar de andere oever.  Dit is heerlijk speelterrein voor de kids maar hou ze voortdurend in de gaten want de paden liggen bezaaid met gladde rotsen en wortels en zijn soms zeer verraderlijk.  Hoe hoger je komt hoe moeilijker het wordt, zeker bij natte weersomstandigheden.

Na amper een kwartiertje stappen kom je aan één van de grootste watervalletjes langs de rivier, de Cascade de la Chaudière. Het water stort hier een kleine tien meter naar beneden en de poel (Bain de la Chaudière) biedt in de zomer een welkome verfrissing aan mens en dier.

Op het ganse traject langs de rivier kan je genieten van idyllische watervalletjes, bassins en heerlijke rustplekjes om te picknicken. De bassins ontstonden door de wervelende kracht van het water en kregen allemaal poëtisch klinkende namen zoals Bain du Cerf (Bad van het Hert), Bain de Diane (Bad van Diana), Bain des Naïades (Bad van de Waternimfen), Bain d’Hermès (Bad van Hermes), enz…  In de zomer kan je zelfs een ‘badje nemen’ in deze bassins.

Omdat we nu in een vrij langdurige periode van droogte zitten is het water spijtig genoeg heel wat minder prominent aanwezig waardoor ook de watervalletjes geminimaliseerd zijn, maar dat mag de pret niet bederven.

Na een drietal kilometer in de hielen kom ik uiteindelijk terecht aan de Ruisseau des Blanches Pierres, een ander bergstroompje dat hier samenkomt met de Ninglinspo. Dit leidt iets verderop naar de Bain du Cerf (Hertenbad) en Bain de Diane (310 m). Je waant je hier in een tropisch oerwoud.
Eigenlijk volg je vanaf hier de Ninglinspo niet meer. Ik blijf ongeveer 500 meter langs de linkeroever van de Ruisseau des Blanches Pierres lopen en bereik dan een cruciale splitsing. Je kan er hier voor kiezen om naar links af te buigen terug naar de Ninglinspo maar ik steek het stroompje over en neem een scherpe bocht naar rechts. Het daarop volgende brede pad leidt rechtstreeks door een naaldbos naar het uitzichtpunt Drouet.

Van de ruwe canyon naar de rustieke naaldbossen

Eenmaal Bain de Diane en Bain de Venus gepasseerd verandert het landschap zienderogen. Het wordt rustiger en de loofbomen maken plaats voor naaldbomen. Op een bepaald ogenblik kan je hier kiezen om de trip drastisch in te korten door langs een brede, gemakkelijke bosweg terug naar de parking te wandelen (30 minuten).  Ik stap 1,5 km (licht dalend) door het bos naar het uitzichtpunt Drouet waar een rusthokje staat en waar een fantastisch uitzicht geboden wordt over de ganse vallei van de Ninglinspo en de rotsen van Crahay.

Pittige klim naar de Chefna vallei

Vanaf het uitzichtpunt Drouet zou je perfect langs de rotsen van Crahay terug kunnen afzakken naar de parking (2 km). Maar het is hier dat ik de uitbreiding begin, namelijk de route naar de Chefna vallei.
Deze ligt echter nog 5 kilometer verwijderd en bovendien volgt hier de pittigste klim van de hele wandeling. Na een chocoladereep of twee zwier ik de rugzak weer over de schouders en begin eraan.

Het landschap verandert opnieuw en ik kom in weelderig loofbos terecht. Het pad lijkt op het eerste zicht redelijk vlak te verlopen, maar niets is minder waar. Het is ‘vals plat’. Er volgt een pittige klim van een dikke kilometer waarbij er bijna 150 meter hoogteverschil moet overwonnen worden.

Ik verlaat het bos en kom vervolgens op een soort plateau terecht waar flink gerooid werd en ik tussen de (brem)struiken en andere jonge vegetatie verder wandel. Hier krijg je als cadeau wel een prachtig uitzicht op de lager gelegen bossen en velden.
Ergens las ik dat de kaalkap in deze regio ondermeer tot doel heeft om de zeldzame nachtzwaluw te laten terugkeren.

Intussen ben ik bijna 7 kilometer aan het stappen en tot nu toe heb ik nog altijd geen levende ziel ontmoet. Niemand! Aan de conditie van het pad te zien lijkt het ook wel duidelijk dat dit niet zo druk belopen wordt.
Ik bevind me in het gehucht Quarreux.

Even verderop loop ik bijna letterlijk tegen een vrij hoge rots aan. Op het eerste zicht denk ik dat het pad er rechts omheen loopt, maar het is zo overwoekerd dat ik begin te twijfelen. Ik check voor de zekerheid nog maar even mijn GPS-route. En ja hoor, deze loopt over de rots heen. Dat wordt dus wat klimmen, maar het valt heel goed mee en geeft nog wat fun ook.
Eenmaal boven wordt je weer getrakteerd op een heerlijk uitzicht.

Eenmaal over de rots volg ik het pad een halve kilometer en sla dan rechtsaf in de richting van ‘Fond de Bablette’, een ander klein bergriviertje. Na het riviertje te hebben overgestoken gaat het linksaf richting het piepkleine gehuchtje Ville-au-Bois, gelegen op een plateau van 470 m hoogte.

Vlak voor het gehuchtje sla ik rechtsaf een smal padje in dat er de eerste honderd meter zeer drassig bij ligt. Een kleine 500 meter verder zit ik heel dicht in de buurt van de Chefna en voegt mijn pad zich bij de GRP 571.
Vanaf dit punt volgt een vrij lange afdaling door de vallei van de Chefna.

Een stuk GRP 571 (Vallées des Légendes) langs de Chefna en de Amblève

Een GRP (GR du Pays) maakt deel uit van de Grote Routepaden maar is meer streekgebonden. De bekende wit/rode markering van een GR wordt vervangen door geel/rode kleuren.
Ik zal deze GRP 571 nu de resterende zes kilometer verder volgen door de vallei van de Chefna en verder van Quarreux, langs de hoofdrivier Amblève, tot aan het startpunt van deze tocht.

De Chefna is het kleine broertje van de Ninglinspo, wat minder dramatisch maar véél rustiger en even mooi. Het gebied is minder gekend waardoor je hier amper wandelaars aantreft. Ik voeg er overigens nog graag aan toe dat ik op dit punt nog steeds NIEMAND ben tegengekomen sinds ik aan de Ninglinspo ben vertrokken.

Goudkoorts in de 19e eeuw

Ik kwam intussen te weten dat in de Keltische en Romeinse tijd in deze regio, vooral aan de bovenloop van de Amblève, naar goud werd gezocht. In het begin van de 19e eeuw werd de goudkoorts weer aangewakkerd toen de mijnwerker Julius Jung een concessie kreeg om naar goud te zoeken. De vermeende goudader zou zich situeren tussen Faymonville en Quarreux. Ook in de Chefna vallei werden landbouwers opeens goudzoekers omdat ze dachten snel rijk te kunnen worden. Helaas leverde dit niet veel op. Per ton gesteente vond men 0,40 gram goud.

Restanten van de oude 19e eeuwse goudmijn zouden nog ergens te zien zijn maar buiten de bordjes langs de route met het opschrift ‘Mine d’Or’ heb ik niet veel bijzonders opgemerkt, tenzij één ding … een wandelend koppel. Het zijn echt waar de eerste mensen die ik tot nu toe tegenkom op mijn ganse trip en dit is wel een uitroepteken waard hier na meer dan 12 kilometer te hebben afgelegd !

Een halve kilometer verder leidt een bijna onzichtbaar trapje links van het pad naar de gerenoveerde goudzoekershut, le Cabane de l’orpailleur. Ik had het eerst niet opgemerkt en moest een stuk terug wandelen.

Van de originele hut is niet veel meer te zien, maar de gerenoveerde versie ervan is een welkome rustplek voor vermoeide wandelaars. Zowel binnen als buiten zijn er voorzieningen voor een gezellige picknick of barbecue.
Bij koud en nat weer kan men er zelfs de open haard aansteken maar enkel tussen 1 september en 31 maart.
Vuur maken buiten de hut is uiteraard verboden in periodes van droogte.

Slenteren door Quarreux

Amper 500 meter verder kom ik aan in Quarreux, een zeer rustig gehuchtje met amper dertig woningen gelegen aan de samenvloeiing van de Chefna en de Amblève. Het voelt een beetje raar om opeens over asfalt te lopen, maar genieten van de traditionele Ardeense woningstijlen en bijhorende leuke tuintjes is zeker een mooie afwisseling.
Ik volg trouwens nog altijd de GRP 571 die dwars door Quarreux leidt, recht naar de Amblève.

Je moet hier wel goed je ogen openhouden als je de juiste route niet wil missen. De vegetatie kan de markeringen en het smalle pad soms overwoekeren.

Eenmaal het smalle padje door kom ik op de N633 uit. Deze steek ik over om vervolgens aan de overzijde onder de spoorweg door te gaan. Daar ligt de gezellige camping Le Moulin de Diable vlak aan de imposante oever van de Amblève. Het lijkt me een heerlijk groen plekje om tot rust te komen maar dat is voor een volgende keer.

Fonds de Quarreux en de legende van de molenaar

Ik laat de camping achter mij en volg het pad naar rechts langs de oever van de Amblève, één kilometer lang, maar wellicht één van de mooiste stukken. De rivier is hier immers bezaaid met enorme kwartsietblokken, mooi glad gepolijst door de kracht van de rivier. Het draagt de naam ‘Fonds de Quarreux’.
Sommige blokken zijn zo groot dat zonnebaders er hun handdoek op spreiden en volop genieten van de zon en de omgeving.

En natuurlijk hoort hier ook een legende bij.
De kwartsietrotsen zouden restanten van een molen zijn die door de duivel himself werd gebouwd voor een molenaar die zijn ziel had verkocht. De bezorgde vrouw van de molenaar verzette zich tegen de duivel en zorgde ervoor dat de molen niet meer kon draaien. Een boze duivel vernietigde de molen en doodde de vrouw.
De kreten van de molenaar zouden af en toe nog hoorbaar zijn als je je oren spitst…

Met spijt in het hart verlaat ik de Amblève om het laatste stukje van de route af te werken. Nog 1,5 km tot aan de parking, maar eerst weer de spoorweg onderdoor en dan over de N633 tot aan het eindpunt waar ik snak naar een frisse pint en een snackje op het terras van taverne Le Ninglinspo.
Ik merk op dat de parking op deze fijne zonnige namiddag nog niet helemaal volgeparkeerd is. Het is er ‘gezellig druk’, laat ik het zo maar stellen 😉

Oudere herfstbeelden (voor de sfeer)

Enkele jaren geleden bezocht ik de vallei ook al eens in de volle herfstglorie met mijn zoontje (toen 7 jaar) en het was een fantastische ervaring. Ik kan iedereen heel hard adviseren om de Ninglinspo zeker ook eens in de herfst te bezoeken.
Ik zou het spijtig vinden om die beelden uit dit herschreven artikel zomaar te verwijderen. Daarom hieronder een impressie van de sfeer die je er kunt verwachten in dat seizoen.

Routegegevens bekijken / downloaden