Het stond al een tijdje op mijn bucket list, een cruise op de machtige Yangtze river in China. We kregen de kans om in te schrijven voor een driedaagse 5-sterren cruise met alles erop en eraan. Het was een promotiestunt van een lokaal reisbureau die puur toevallig onder onze ogen kwam. Ik twijfelde niet en greep die kans, wetende dat ik wellicht de enige buitenlander op het schip zou zijn. Een tour op zijn Chinees dus, maar met mijn Chinese echtgenote erbij zou dat een piece of cake worden 🙂

Inschepen aan boord van de Three Kingdoms

We kozen voor een korte driedaagse cruise van Yichang naar Baidicheng en weer terug met een heel bijzonder schip van Dragon Cruises, genaamd Three Kingdoms (^*noot).  Het is een replica van een oud oorlogsschip van 92 meter lang en bijna 17 meter breed.  Men is er goed in geslaagd om een mix aan te bieden van moderne technieken en de historische sfeer.

Omdat we ons in Wuhan bevinden moeten we eerst met de bus naar de vertrekplaats Yichang. De rit duurt ruim 4 uur en leidt doorheen het prachtige binnenland van Hubei.
Rond 18 uur stoppen we pal voor de Three Kingdoms, ons cruiseschip. Het is donker en het regent op de koop toe. Hierdoor is er van de buitenzijde van de boot niet veel te zien.  De intrede is daarentegen ronduit impressionant te noemen.  Het interieur van de boot is zéér luxueus, maar toch artistiek en antiek ingericht met het oog op de traditie van de oude dynastieën.

Ook de tweepersoonskajuiten blijken kraaknet en gezellig ingericht te zijn met een groot raam met zicht op de rivier en de omgeving rond de oevers.
Het avondeten wordt meteen na de inscheping opgediend aan een enorme ronde tafel voor 10 personen. Het wordt dus geen gezellig dinertje met z’n tweetjes maar de geserveerde schotels zijn wel bijzonder lekker.

Cruisen op z’n Chinees

Het wordt, zoals ik al vreesde, een tour op z’n Chinees met mezelf als enige buitenlander en uiteraard in het middelpunt van de belangstelling.
Je wordt meegezogen in een bende luidruchtige, rochelende en rokende Chinezen. Met een beetje flexibiliteit en positivisme went het wel en het uitzicht maakt alles goed.
Een uurtje later steken we van wal. Het regent pijpenstelen en dat stemt me niet hoopvol voor de komende dag(en).

De Drieklovendam

Rond 22.30 uur varen we de gigantische Drieklovendam binnen.  Het schip moet maar liefst 5 sluizen (zes poorten) passeren waarbij er trapsgewijs een niveauverschil van 150 meter moet overbrugd worden. Vanuit onze kajuit en vanop het dek volgen we van nabij wat er allemaal gebeurt. In één sluis passen zes grote schepen die in één keer kunnen versast worden naar het volgend niveau.

De passage door de vijf sluizen duurt meer dan drie uur en tussen de buien door kunnen gelukkige enkele foto’s gemaakt worden.
We zijn reeds een heel stuk na middernacht wanneer ik voldaan onder de wol kruip. Het is zalig om in slaap te dommelen bij het zachte, ronkende geluid van de motoren en het klotsen van het water.

Excursie naar de Shennong rivier, een zijarm van de Yangtze.

Om 8 uur stappen we over in een middelgrote boot om een zijarm van de Yangtze te bezoeken, de Shennong rivier in Badong.  Het tochtje duurt slechts 50 minuten. Daarna stappen we in groepjes van 15 personen over in kleinere sloepjes (sampans) om de smalle delen van de rivier te kunnen invaren.
We varen door een gebied waar de Tujia thuis zijn, een etnische minderheidsgroep.

Ondanks het feit dat we met meer dan tien bootjes met elk 15 personen aan boord langs en achter elkaar aan varen kunnen we toch intens genieten van de geweldige schoonheid van de natuur in dit gebied. De Tujia cultuur, de prachtig groene weelderige vegatie, de watervalletjes, het ruwe rotsachtig terrein en de zeer nauwe stroompjes waar we doorheen varen wekken zelfs een mystiek gevoel op.

Kennismaking met de Tuija, een etnische minderheidsgroep

De Tujia mannen die onze boten besturen zijn duidelijk zeer ervaren. Ze loodsen ons perfect doorheen moeilijk bereikbare locaties. Op ondiepe plekken gaan ze de boten vanop de oevers met lange touwen verdertrekken, zelfs stroomopwaarts. Het wordt allemaal nog veel gezelliger als ze hun traditionele liedjes beginnen op te voeren.
Tegen één van de vele ruige rotswanden langs de oevers merken we plotseling een houten doodskist op. Blijkbaar begroeven ze hun doden vroeger op tientallen meters hoogte in houten doodskisten op een eenvoudige constructie tegen de rotswanden.  Het doet me een beetje denken aan de mysterieuze dodencultuur in Tana Toraja (Sulawesi, Indonesië).

Dit volk bezat vroeger velden en waren boeren. Door de dam is het peil van de Yangtze reeds met 80 meter gestegen waardoor ze hun velden kwijtspeelden en op zoek moesten naar andere bronnen van inkomsten. Die hebben ze nu gevonden in het ontluikende toerisme door bijvoorbeeld bootjes zoals de onze over de rivier te loodsen.
Vijf mensen bezitten één boot en er wordt één boottocht per drie dagen georganiseerd. Hiervoor ontvangen ze 3 euro per persoon.

Onzekere toekomst

Het is soms triest te moeten vaststellen hoe de Chinese overheid met hun astronomische financiële projecten haar eigen traditionele volkeren het leven onmogelijk maakt.
Het niveau van de Yangtze zal naar verwachting tot 175 meter stijgen. De gevolgen zijn en zullen desastreus zijn voor honderdduizenden gezinnen. In deze regio alleen zijn al 180.000 mensen moeten verhuizen naar hoger gelegen regionen.  De overheid biedt ze weinig doeltreffende alternatieven.

Tijdens het boottochtje klaart het weer op en de lucht trekt langzaam open. Als we weer bij onze cruiser arriveren baadt deze in het zonlicht.

Xiling en Wu kloven

Na het middagmaal genieten we op het zonovergoten dek een paar uurtjes van de spectaculaire uitzichten als we doorheen de Xiling en Wu kloven varen.De Xiling kloof wordt als de gevaarlijkste van de drie kloven van de Yangtze beschouwd, met gevaarlijke draaikolken en stroomversnellingen. Gelukkig merken we daar op onze zware cruiser niets van.

De Wu kloof is ongeveer 40 km lang en biedt eveneens prachtige panorama’s met mooie bergpieken aan beide zijden.  Volgens onze info zou de Wu kloof aan elke zijde 12 pieken bevatten waardoor enkele leuke legendes ontstaan zijn.
Door de microfoon krijgen we allerlei sprookjesverhalen te horen die perfect moeten passen bij de grillige kliffen, rotsen en grotten. Gelukkig is er mijn echtgenote die af en toe een nuttige vertaling in mijn oor fluistert.
Ook hier werden bepaalde delen van de enorme kliffen in lang vervlogen tijden gebruikt om hun doden te begraven in houten doodskisten zoals we eerder langs de Shennong zagen.
Niemand lijkt te weten hoe men de doodskisten zo hoog verplaatst of gemonteerd kreeg.

De donkere kant van de dam : spooksteden

Tussen al dat prachtige natuurgeweld en de charmes van de Yangtze schuilen helaas ook minder mooie kantjes.
Eerder in dit artikel schreef ik al dat het peil van de rivier tot 175 meter kan stijgen. Veel dorpen en zelfs steden zijn intussen al van de kaart verdwenen, tegelijk met hun historische schatten. De bewoners worden door de overheid gelukkig wel opgevangen. Er verschijnen overal nieuwe bouwprojecten waar de mensen naartoe kunnen.

Zo zagen we opeens deze achtergelaten stad langs de oever opduiken. Wat een troosteloze en sombere aanblik…

De Qutang kloof

Rond 16 uur varen we de Qutang kloof binnen, de laatste en tevens de smalste, kortste (8 km) en meest spectaculaire van de drie wereldberoemde kloven. De smalste passage is amper 150 meter breed.
Met de komst van de dam zijn hier helaas heel wat historische gebouwen en sites onder water verdwenen.
Hoe dan ook is dit zonder twijfel één van de meest indrukwekkende natuurverschijnselen langs de Yangtze. De steile rotswanden reiken hier en daar tot 1.500 meter hoog.

White Emperor City (Baidicheng)

Het klinkt mooier dan het is want in werkelijkheid is dit ‘uitstapje’ een regelrechte toeristenval.
Om 16u30 worden we verzameld aan de uitgang. Van op het dek zien we al dat we lang niet de enige cruiser zijn op de Yangtze. Er meren tientallen gelijkaardige boten aan aan de oevers, sommige gewoon met de flanken tegen elkaar aan tot drie rijen dik. Alle passagiers van alle schepen moeten één en dezelfde route volgen en die loopt zelfs gewoon doorheen de andere schepen. We verlaten ons schip, stappen aan boord van een ander en worden in dikke rijen met honderden samen door de gangen naar de exit geloodst. Het lijkt wel alsof er vee gelost wordt. Eenmaal aan wal moeten we via roltrappen hogerop de klaarstaande bussen zien te bereiken.

Het is een ongelooflijke chaos en het lawaai is amper te harden. Daarbovenop is het buiten ook nog eens moordend heet vanwege een hittegolf. We worden letterlijk met de massa meegesleurd, willen of niet.
Eenmaal op straat worden groepjes gevormd van 30 personen, elk geleid door een gids met vlag en speaker. Alle gidsen brullen om ter luidst hun groep bij elkaar en loodsen ze dan in de bussen.

Een grote toeristenval

15 minuten later stappen we uit om een tempel te bezoeken maar hier heerst meteen hetzelfde scenario. De massa wordt in één ruk naar het tempelcomplex geleid waarbij de speakers van de gidsen de overheersende factor zijn en hun schreeuwerige stemgeluiden onophoudend door onze trommelvliezen boren.
Dit is er zwaar over! In enkele minuten tijd baad ik in het zweet.
Via een lange brug steken we de Yangtze over naar een eilandje toe met op een heuveltop een tempel genaamd ‘Baidichen‘. Het eiland maakte niet zo lang geleden nog deel uit van het vasteland. Ook hier is de Drieklovendam de schuldige.

Eenmaal de brug over gaan we eventjes trappen klimmen temidden van honderden ongeduldige Chinezen, die allemaal roepend, kuchend, paffend en rochelend steeds weer voor en over je voeten lopen.

In het tempelcomplex aangekomen is het lastig om in deze massa in de buurt van je eigen groep te blijven. Voor ons westerlingen zien de meeste Chinezen er bijna hetzelfde uit. Alle gidsen rammelen door hun speakers monotoon hun geschiedenislessen af.
Ik besluit me af te zonderen en probeer me wat te ontspannen door me een klein beetje op fotografie te focussen terwijl groepjes Chinezen me onophoudelijk blijven aanstaren alsof ik net uit de hemel ben neergedaald.

City of Poems

Over de tempel zelf valt weinig te zeggen. In lang vervlogen tijden meende een generaal een witte draak gezien te hebben. Hij dacht dat dit een teken uit de hemel was en riep zichzelf uit tot de “Witte keizer” en stichtte meteen ook de gelijknamige stad.
In de loop der tijden hebben zich er heel wat beroemde dichters zoals Li Bai gevestigd en hun gedichten zijn hier achtergebleven wat de stad ook de naam ‘City of Poems‘ opleverde.

Op de weg terug naar onze bus en ook op de route tussen bus en boot staan honderden souvenir- en eetstalletjes opgesteld. Ook hier roepen ze om je oren tot je geen voedsel meer kunt zien.
Bezweet en uitgeput komen we terug op de boot. Er wordt ons echter geen tijd gegund om op adem te komen en ons op te frissen want het eten is gereed en we moeten dus meteen aan tafel.
Een vriendelijke hostess komt me vragen of ik geen nummertje wil zingen tijdens het afscheidsfeestje dat meteen gaat beginnen.  Ik kijk haar glimlachend aan en pas.

Terug naar Wuhan

De douche is overheerlijk en na een frisse pint voel ik me weer stukken beter. Onze boot vertrekt rond 22 uur.

Om 6u30 worden we gewekt.  We hebben een zalige nachtrust gehad. Ik zal dit bedje toch missen…
Na het ontbijt start rond 8 uur opnieuw de doortocht van de Drieklovendam in omgekeerde richting. Het wordt een rustige, ontspannen voormiddag met een mistig maar droog weertje.
We genieten van de tocht, maar dit keer vanuit onze kamer met de grote ramen open.
Stipt op het middaguur is het voorbij. We maken ons klaar voor het afscheid en de ontscheping.  De bus staat al klaar.