El Caminito del Rey (Koningspad*), het ooit beruchte en wellicht gevaarlijkste wandelpad ter wereld, werd in 2015 volledig heropgebouwd en daarmee meteen ‘gedegradeerd’ tot een toeristische en zelfs kindvriendelijke bestemming. Grote delen van het pad zijn op duizelingwekkende hoogte gewoon tegen de loodrechte rotswanden gemonteerd.  Het leidt doorheen de machtige El Chorro-kloof in Malaga en is ontegensprekelijk een adembenemende bestemming die ik iedereen warm kan aanbevelen. 

Noodzakelijke renovatie met nadruk op veiligheid

De renovatie en daarmee de fel toegenomen toeristische status van het pad mag misschien pijnlijk aangekomen zijn voor de die-hard avonturiers en adrenaline-junkies, maar het verandert niets aan het machtige en opwindende natuurlijke decor errond.  Het pad is nu veilig toegankelijk en je kan al je zintuigen volop focussen op de adembenemende schoonheid van de dramatische omgeving. Ook de sensatie van het wandelen op dit smalle pad, met stalen bouten verankerd tegen loodrechte rotswanden, is vanaf zo’n duizelingwekkende hoogte niet te onderschatten.  Het doet iets met je en ik kan goed begrijpen dat mensen met hoogtevrees voor dit avontuur passen.

De volledige wandelroute, inclusief aanloopwegen, is ongeveer 7,7 km lang. Het Koningspad zelf omvat echter maar drie kilometer. Om in een rustig tempo te kunnen genieten van de onbeschrijflijk mooie omgeving heb je een tweetal uurtjes nodig.

Een stukje geschiedenis

In 1901 startte men met de bouw van waterkrachtcentrales langs de Guadalhorce-rivier in El Chorro en Gaitanejo. Om al het materiaal tussen deze twee locaties te kunnen transporteren moest men een pad bouwen. Maar dat was niet zo eenvoudig want de spectaculaire en ruwe El Chorro-kloof zat in de weg. Deze bestaat langs weerszijden uit loodrechte tot 300 meter hoge rotswanden van kalksteen en dolomiet. Men vond er niets anders op dan het pad gewoon tegen de rotswanden te monteren op een hoogte van pakweg 100 meter, en amper één meter breed. Na vier jaar hard labeur opende het drie kilometer lange pad uiteindelijk in 1905.

Vele jaren later besloot men een dam te bouwen om de rivier beter te kunnen controleren. Het was koning Alfonso XIII die de laatste steen kwam leggen en de officiële opening bijwoonde op 21 mei 1921. Aangezien hij gebruik maakte van het pad om ter plaatse te geraken kreeg het de naam ‘El Caminito del Rey’, of het Koningspad.
Het bleek een zeer nuttige route te worden voor de lokale bevolking van El Chorro en omliggende dorpjes. Herders, boeren en werklui van de krachtcentrales maakten er dankbaar gebruik van.

In de loop van de volgende jaren werd het pad steeds minder gebruikt en begon het verval. De metalen stutbalken begonnen te roesten, betonrot zorgde er voor dat hele stukken van het pad afbrokkelden en zelfs hier en daar verdwenen. De beschermende reling verdween bijna volledig.

Dodelijke reputatie

De spectaculaire ligging van El Caminito del Rey en de vervallen staat ervan begon natuurlijk avonturiers aan te trekken. Wandelaars/klimmers en andere adrenaline-junkies gingen het beruchte pad verkennen voor de kick en er gebeurden heel wat ongelukken. Er verschenen verschillende filmpjes op Youtube die je gegarandeerd doen huiveren.
Kijk en bibber mee …

In 1992 besloot de overheid dat het tijd werd om in te grijpen. Men sloot het pad voor toeristen en sloopte zelfs een deel ervan om de toegang onmogelijk te maken. Bovendien dreigde men met zware boetes.  Maar we weten natuurlijk allemaal dat iets verbieden de uitdaging alleen maar groter maakt … Het pad bleef populair bij thrill-seekers en er vielen doden. Het laatste slachtoffer viel in 2010.

Renovatie en heropening van El Caminito del Rey

De autoriteiten van Andalusië en Malaga kwamen in 2011 tot een financiële overeenkomst. Men deelde de kosten om de route volledig te restaureren. Men kwam uit op een bedrag van ongeveer 7 miljoen euro. Dit omvatte ook de aanleg van wegen, parkeerplaatsen en busverbindingen.
De renovatie startte in 2014 en op 28 maart 2015 vond de officiële opening van El Caminito del Rey plaats voor toeristen. Het project bleek een enorm succes te worden.

Veiligheid voor alles

Het pad is breder gemaakt en volledig uit hout opgetrokken. Hier en daar plaatste men uitkijkpunten met glazen vloer waardoor je in de diepte kunt kijken. De metalen stutbalken zijn diep in de rotswanden verankerd en overal zorgt een stevige reling voor een veilig gevoel.

Big Brother is watching you! Camerasystemen en bewakers houden je overal goed in de gaten.

Het is opvallend hoeveel camera’s de locatie permanent bewaken. En dat is niet alles want op het pad kom je regelmatig bewakers tegen die een oogje in het zeil houden. Men speelt duidelijk op zekerheid en men neemt geen risico’s. Eerlijk gezegd vind ik het niet overdreven. Op sommige plaatsen kunnen felle en onverwachte windvlagen je stevig uit je evenwicht slaan.

Het weer is de grootste spelbreker als je El Caminito del Rey wil bezoeken. Men neemt geen enkel risico en het is dus heel goed mogelijk dat men zonder enige waarschuwing de toegangspoorten sluit. Het wordt echt wel aangeraden om een dag voor je vertrek de weersvoorspellingen te raadplegen en de last minute info op de officiële website te bekijken. Hier probeert men bezoekers tijdig te waarschuwen als het pad gesloten is. Als je online tickets hebt gekocht via hun website dan ontvang je bovendien een SMS met de nodige info.

Verloop van de wandeling

Parkeren

We parkeerden de auto in Ardales, op de ruime parking Acceso NORTE.  Deze is eenvoudig te vinden door de wegwijzers Caminito del Rey te volgen. Er is een ticket office met een bediende. Het tarief is 2 euro, wat zeer redelijk is.

Vanaf de parking wandel je ongeveer 200 meter langs de hoofdweg. Je ziet dan aan je rechterzijde een donkere grot. Aan de ingang staat een bordje met het opschrift Caminito del Rey 1,5 km.
De tunnel is zo’n 300 meter lang en stikkedonker. Er brandt géén licht op het moment dat wij er door wandelen. En toch zie ik lampen tegen het plafond hangen. We gebruiken dan maar de zaklamp van de smartphone om ons te oriënteren. Dit is pure fun voor de kids !
Realiseer je wel dat er vanaf dit punt tot de eigenlijke entree, 1,5 km verder, geen toiletten zijn.

Voor diegenen die deze donkere tunnel maar niks vinden of dringend een toilet nodig hebben, is er verderop een tweede ingang, langs restaurant El Kiosko. Hier kan je nog snel een hapje en een drankje nuttigen en het toilet gebruiken.
Maar wij kozen dus voor de spannende tunnel.

Eenmaal de tunnel door wandel je door een heerlijk dennenbos tot je uiteindelijk bij de ticketcontrole belandt, de eigenlijke toegang tot El Caminito del Rey.

Helm verplicht

Aan de ticketbalie wordt je ticket grondig gecontroleerd. Afhankelijk van het aantal personen dat er staat te wachten vormt men groepjes. Je krijgt een witte helm en een ‘sexy’ haarnetje aangereikt. Willen of niet, het is verplicht om deze te gebruiken. Het is immers altijd mogelijk dat er stenen van de bergen naar beneden komen gedonderd.

De Gaitanejo-kloof

Amper enkele minuten na het vertrek zien we de eerste canyon voor ons opdoemen, de Gaitanejo-kloof. Aanvankelijk plakt de groep vervelend dicht aan elkaar, maar we hebben al snel door dat een beetje geduld hier wel werkt. Door uitgebreid je tijd te nemen valt de groep uit elkaar en na verloop van tijd wandelen we vrijwel alleen. Geweldig !

Het houten pad is zeer stabiel maar hier en daar bekruipt me toch een akelig gevoel als ik me realiseer dat slechts enkele stevig verankerde bouten de constructie vasthouden. Het smaragdgroene water van de Guadalhorce zoekt 100 meter onder ons zijn weg doorheen de ruwe kloof.

De ‘Cooking Pots’

In de bodem van de Gaitanejo-kloof bevinden zich enkele interessante geologische verschijnselen. Hier zie je door erosie gevormde gaten of geulen, ook wel ‘Cooking Pots’ genoemd.

Het pad slingert zich langs de rotswanden geleidelijk aan naar beneden tot we bijna het water bereiken. Hier en daar zien we nog restanten van oude constructies en elektrische installaties.

Las Palomas Cliff

In het tweede deel van het pad vinden we de Puente del Rey of de King’s Bridge.  Deze oude brug maakte de verbinding tussen de twee zijden van de kloof. De King’s Bridge is niet toegankelijk voor het publiek.

Hoyo Valley, de groene zone

Eenmaal het tweede deel van het plankenpad achter de rug landen we in een bosrijke omgeving. Dennenbomen domineren het gebied. We nemen de tijd om hier van onze lunch te genieten.

We bevinden ons intussen al ruim 2,5 km op het Koningspad. Op dit stuk liggen de ruïnes van het oude kanaal dat ooit energie moest opwekken voor de waterkrachtcentrales.

In de verte zien we het meest spectaculaire onderdeel van de route in het vizier verschijnen, de derde canyon : Desfiladero de los Gaitanes.

Het beste komt laatst : Desfiladero de los Gaitanes

Hier start het tweede en laatste deel van het plankenpad, 800 meter lang en nog impressionanter dan het eerste stuk. De uitzichten die we hier voorgeschoteld krijgen overtreffen alles wat ik tot nu toe gezien heb op mijn reizen. Ik vergeet bijna te ademen – nietig als ik me voel – temidden van dit machtige stuk natuur. Het Koningspad hangt hier maar liefst 100 meter boven de bodem van het ravijn. De rotswanden torenen bovendien nog eens meer dan 200 meter boven ons uit.
Ik voel tintelingen in de buik als ik over de reling naar beneden kijk.

De gigantische proporties van de ruwe kloof snijden hier letterlijk je adem af.

Op dit gedeelte zie je ook duidelijk hoe het oude pad er bij lag. Het bevindt zich hier en daar amper een meter onder het nieuwe. Je snapt meteen waarom El Caminito del Rey hier dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Betonrot, gapende openingen, verroeste balken, afgebrokkelde en verdwenen stukken… huiveringwekkend.

Het kronkelige pad ligt hier aanzienlijk hoger dan het vorige en is ook smaller. De gigantische proporties van de ruwe kloof snijden hier letterlijk je adem af. Ik blijf een tijdje stilstaan om te laten doordringen wat ik hier te zien krijg. Dit moet een natte droom zijn voor geologen.

Slecht weer op komst

De wind neemt in kracht toe en er worden zware regenbuien voorspeld. Op het ogenblik dat we het glazen balkon naderen zien we een bewaker een lint spannen voor het glazen platform. Men neemt hier duidelijk geen risico’s door kort op de bal te spelen. Ik krijg het gevoel dat men bezig is met het nemen van maatregelen door de toegang tot het pad af te sluiten voor de volgende bezoekers. In dit gedeelte van de canyon merk ik op cruciale punten minstens vier alerte bewakers op met walkie-talkies.
Het geeft ons wel het gevoel dat we in goede handen zijn. Door het camerasysteem weet men heel goed waar de wandelaars zich bevinden. Hiervoor geef ik natuurlijk graag een stukje privacy op. Ik heb immers nog een extra verantwoordelijkheid te dragen voor mijn 8-jarig zoontje, alhoewel hij zich kostelijk amuseert en op geen enkel ogenblik schrik heeft.

Het Aquaduct en de hangbrug

Het aquaduct is het visitekaartje of het gezicht van El Caminito del Rey. Het bouwproject startte in 1904 met de bedoeling om water te transporteren van de ene zijde van de kloof naar de andere. Het aquaduct is nog steeds in gebruik.

De voetgangershangbrug of de ‘Puente Colgante’ is 35 meter lang. Bij het overschrijden ervan voel je de slingerbeweging wel een beetje, maar het valt goed mee. Eenmaal je de brug over bent is het einde van de tocht in zicht. Vergeet niet af en toe achterom te kijken. Het uitzicht is ronduit fenomenaal!

Het einde in zicht

Nu begint de afdaling over een aantal trappen tot je beneden de ‘gewone weg’ bereikt. Je krijgt vanaf dit standpunt een spectaculair zicht op de impressionante rotswanden met het Koningspad ertegenaan. Er komen best wel een paar emoties naar boven op deze plek: gelukzaligheid dat je El Caminito del Rey bewandeld en gevoeld hebt, respect voor de natuur en de mensen die dit gebouwd hebben, maar ook verdriet omdat er doden zijn gevallen.

Vanaf de brug hebben we nog ongeveer 2 kilometer te gaan tot El Chorro en de busterminal.  Het begint intussen stevig te regenen. Eenmaal aan de terminal zijn we doorweekt. Hier kunnen we onze helmen achterlaten. De shuttlebus zet ons af aan het restaurant El Kiosko.  Vandaar wandelen we verder naar de parking, maar natuurlijk genieten we eerst van een hapje en een drankje in het Restaurante El Mirador Ardales, vlak bij de parking.
Hier krijg je een mooi uitzicht op de stuwmeren ‘Embalses del Guadalhorce’. Heerlijk met een frisse ‘Caminito del Rey American Pale Ale’ erbij 🙂

Toch maar beter met gids?

Een gids biedt een niet te onderschatten meerwaarde als je dit gebied grondiger wil leren kennen..

Tot mijn grote spijt hebben we enkele interessante zaken gemist door een gebrek aan kennis. Daar kwam ik helaas pas na de reis achter.
In de buurt van het glazen balkon zou een honderdjarige jeneverstruik in de rotswand groeien. Er zouden ook mooie fossielen (ammonieten) te zien zijn van 400 miljoen jaar oud. Het feit dat ammonieten zeedieren waren bewijst dat dit hele gebied zich ooit op de zeebodem bevond. Ook de prehistorische grotten waar sporen van onze voorvaderen werden gevonden hebben we niet opgemerkt.

Als je tijdens de wandeling ook meegezogen wil worden in de rijke geschiedenis, geologie en biodiversiteit van dit gebied dan kan ik zeker aanraden om een ticket mèt gids te boeken. Dit kost slechts 8 euro meer. De gids begeleidt groepen tot maximaal 25 personen in het Spaans en het Engels.