Vanuit het High Camp start onze veertiende etappe richting Thorung La pas (5.416 m). Ik had niet verwacht dat de tocht zo zwaar ging worden. Totale uitputting en dreigende frostbite aan de vingers veranderden deze mooie zonnige dag in een hel. Ook de afdaling naar Muktinath is lang en zwaar. Onze eindbestemming is het gezellige dorpje Ranipauwa dicht bij de grote Kali Gandaki rivier. 

Dag 14 : Thorong High Camp – Thorong La – Ranipauwa

Om 5 uur wordt op de deur geklopt. De keukenploeg is al sinds 4 uur aan het werk om een menselijk ontbijt te prepareren.  Het is stikdonker buiten en het vriest dat het kraakt maar ik heb goed geslapen dankzij de warme slaapzak.  In een razendsnel tempo wordt er gegeten en gepakt en amper 45 minuten later hangt de rugzak op mijn rug en gaan we van start, klaar voor de Thorung La. Rondom ons beginnen er meer en meer hoofdlichtjes te flikkeren.  Het kamp ontwaakt.

Thorung La, here we come…

Het is ijskoud en winderig en mijn ogen moeten in de duisternis nog wennen aan het kunstlicht van mijn hoofdlamp. Nawang waarschuwt nog voor een verraderlijke ijsplek vlak voor onze lodge, maar het is te laat. Het pad voor onze lodge loopt schuin naar beneden, maar door het smeltwater van gisteren heeft er zich een ijsspiegel gevormd. Omdat ik meer voor mij uitkijk en daardoor de lichtstraal te ver voor mij schijnt merk ik het ijs te laat op. Ik schuif uit en kom keihard op m’n rug en ellebogen terecht. Een scherpe pijn trekt door mijn rechterbovenarm en ik blijf enkele seconden liggen, afwachtend wat komen gaat. Als er iets gebroken is zou ik het snel merken. Voorzichtig probeer ik me rechtop te zetten maar het ijs is zo glad dat ik daar niet in slaag. Mijn schoenen krijgen gewoon geen grip. Nawang komt me meteen tegemoet en help me overeind. Ik wankel zo erg dat mijn zelfvertrouwen een deuk krijgt.

Amper twee minuten na het vertrek al onderuit… dat belooft niet veel goeds. Gelukkig trekt de ergste pijn na een paar minuten weg.  Er is niets gebroken dus, maar ik voel wel dat mijn rechterelleboog flink geraakt is. Nawang vraagt me bezorgd of alles OK is maar ik heb geluk gehad en een paar minuten later hou ik de wandelstokken stevig in de handen en zet m’n voeten in de krakende sneeuw op het pad. Thorung La… here I come!
Wist ik veel dat dit voor mij de ergste dag van de hele trektocht zou gaan worden…

Tekenen van frostbite

Het optimisme verdwijnt al na amper een half uur als mijn vingertoppen stekende pijnen beginnen te ondergaan. De twee paar handschoenen die ik draag blijken onvoldoende bestand tegen de ijzige koude en die verdomde wind. Ik weet uit ondervinding dat de situatie er vanaf dit ogenblik niet meer op zal verbeteren. Ik probeer me te concentreren op het pad want dit is zo smal dat de minste fout slecht kan aflopen. Amper 20 cm naast het pad kijk ik rechts naast mij de dieperik in. Een zeer steile en diepe helling bedekt met een ferme laag sneeuw test ons zelfvertrouwen en stabiliteit uit. Gelukkig biedt het eerste ochtendlicht al een betere kijk op de spectaculaire omgeving. Waar zijn we aan begonnen ?  Wie steekt er nu de Thorung La over terwijl het nog volop heeft gesneeuwd en het terrein er overal gevaarlijk bij ligt.

Ondanks de concentratie krijgt de scherpe pijn in de vingertoppen alweer de bovenhand. Ik kan het bijna niet meer uithouden. Zijn dit de eerste tekenen van de gevreesde ‘frost bite’ ? Ik moet even stoppen en iets uitproberen om ze een beetje op te warmen. Het enige wat in me opkomt is een plekje uit de wind zoeken, de handschoenen uittrekken en de handen even in mijn broek steken, op m’n warme blote huid. Dit helpt daadwerkelijk, maar ik vrees dat dit slechts een tijdelijke oplossing is.

Nu weet ik hoe ‘vals plat’ en ‘valse toppen’ aanvoelen

De tocht valt me zwaar, veel zwaarder dan ik had verwacht na de redelijk vlotte oversteek van de Kang La. De grote hoogte zorgt natuurlijk voor een moeilijke ademhaling en zuigt alle energie uit je lichaam weg, maar ook psychologisch moet er een harde noot gekraakt worden. De weg naar de top duurt niet veel langer dan drie uurtjes, maar je krijgt toch het gevoel dat het een eindeloze en saaie trip is. Je wordt vaak geconfronteerd met ‘vals plat’ waarbij ogenschijnlijk horizontale stukken veel steiler blijken te zijn. Dit gezichtsbedrog is op zich al mentaal uitputtend maar daarbovenop krijg je ook meerdere valse toppen te verwerken. Telkens je denkt dat je de top bereikt hebt, ligt er een nieuw traject voor je neus. De talrijke valse toppen worden door veel trekkers omschreven als zenuwslopend en de grootste bron van ergernis richting Thorung La.

Ik ben bijna twee uur verder wanneer de pijn in mijn vingertoppen niet meer te verbijten is. Nawang merkt het op en vraagt me een handschoen uit te trekken waarna hij de ene hand na de andere opwarmt door ze stevig en snel enkele minuten tussen zijn eigen warme handen op te wrijven. Het helpt weer voor eventjes. Ik heb al een tijdje geen oog meer voor de maagdelijke schoonheid van de omgeving en probeer me te focussen op het pad en de stappen die ik zet.

Ik besef amper dat ik op de top sta

Het lijkt wel alsof ik meer dan 100 kg weeg. Elke stap is loodzwaar en ik heb de grootste moeite om er meer dan vijf na elkaar te zetten waarna ik uitgeput op mijn wandelstokken leun. En dan, plotseling, komen de gebedsvlaggetjes van de pas boven mij in zicht… een gelukzalig moment maar er moet nog 15 minuten stevig afgezien worden om de top te bereiken.

Ik val bijna op mijn knieën als ik eindelijk arriveer en mijn twee gezellen staan me al een tijdje op te wachten. Zij hebben duidelijk een beter dagje dan ik. Ik krijg geen woord meer uitgesproken, niet van de emoties maar wel omwille van de extreme vermoeidheid en kan amper genieten van het spectaculaire uitzicht. De snijdende wind blaast hard en ik zoek even beschutting voor de teahouse die zich op de top bevindt. Veel rusttijd wordt me niet gegund want voor ik goed en wel besef dat ik op de Thorung La sta zie ik mijn gezelschap de rugzakken alweer oppakken om verder te trekken…

Afdaling naar Muktinath

We maken ons klaar voor het tweede deel van de tocht, de grote afdaling naar Muktinath. Vanop de Thorung La kijk je aan de andere zijde neer op de ruige en onbegroeide Kali Gandaki vallei die ook wel aan Tibet doet denken. Diegenen die denken dat met het bereiken van de top het zwaarste stuk achter de rug is zullen teleurgesteld zijn. Wat nu volgt is een zeer zware en lange afdaling van meer dan 1.600 m waarbij vooral knieën en kuiten het zwaar te verduren krijgen. In normale omstandigheden (zonder sneeuw) moet je voortdurend balanceren op rotsfragmenten die onder je voeten wegschuiven en gevaarlijke slippartijen kunnen veroorzaken.

Bibberende knieën

Onze situatie ziet er anders uit nu de ganse regio bedekt ligt onder een pak sneeuw. De sneeuw kan op sommige stukken een aanzienlijk hulp bieden bij het afdalen omdat je er je hielen gemakkelijk kunt inplanten wat de kans op wegschuiven en de belasting op de knieën wat doet afnemen.  Hierdoor kan je hier en daar flink wat snelheid maken en tijd winnen.  Maar het tegenovergestelde is ook waar want eenmaal de zon haar warmte vrijgeeft en de sneeuw begint te smelten kom je hier en daar voor akelig gladde situaties te staan. Op zulke plekken moet elke stap weloverwogen en berekend neergezet worden wil je niet enkele meters naar beneden schuiven. Het hellingspercentage blijft gedurende de ganse afdaling moordend zwaar en maakt deze tocht dus niet geschikt voor personen met zwakke knieën.
De route zelf biedt prachtige panoramische uitzichten, ondermeer op de Dhaulagiri.

Rond 11u30 bereiken we Chabarbu, een kleine nederzetting op 4.190 m met – volgens onze info – enkele weinig betekenende lodges. Hetgeen we meteen opmerken is het geweldige terrasje met spectaculair uitzicht op de vallei en de Annapurna’s. We houden hier minstens een half uur halt voor een paar zalige tasjes thee. Het heeft weinig zin om hier te overnachten want amper een uurtje verder ligt de tempel van Muktinath. De eerste serieuze lodges zijn te vinden in Ranipauwa, tien minuutjes voorbij de tempel.
Vanaf Chabarbu is het aangenaam wandelen alhoewel de steken in mijn knieën wel eens roet in het eten durven gooien maar het is niets meer in vergelijking met wat achter ons ligt.

Tempelcomplex Muktinath

Omstreeks 12u40 wandelen we het tempelcomplex van Muktinath (3.800 m) binnen. Dit Boeddhistisch en Hindoeïstisch heiligdom is één van de belangrijkste trekpleisters voor pelgrims.  We beperken ons tot een korte wandeling door het complex dat toch wel overwegend Hindoe blijkt te zijn. Er is zeer veel activiteit rond de tempel en ik vergaap me aan de kleurrijke kledingstijlen van de talrijke Hindoes die het tempelhart binnen en buiten wandelen. Velen baden zich in het heilige water.
We zijn echter veel te moe om hier lang te blijven rondhangen en willen zo snel mogelijk naar onze lodge in Ranipauwa, een tiental minuten verderop.

Ranipauwa

Dit dorpje dat slechts uit enkele straatjes bestaat is een gezellig oord om even tot rust te komen na het gevecht met de Thorung La. Het plaatsje wordt niet alleen bezocht door vele toeristen, maar ook pelgrims komen graag langs om te overnachten.
Er zijn dan ook meer dan genoeg winkeltjes, souvenirstalletjes, restaurantjes en gezellige lodges te vinden. Nawang kiest voor ons en het team een eenvoudige lodge uit waar men ons 600 Rp per kamer wil aanrekenen terwijl de normale prijs 200 Rp bedraagt. Het is dus alweer de keukenploeg die ons hier gijzelt.

Verder kamperen wordt zinloos

Nawang beseft dit zeer goed en wordt er zelf ongemakkelijk van want hij bevindt zich natuurlijk tussen twee vuren, enerzijds de kampeergroep die afhangt van verplichtingen en afspraken met GST en anderzijds drie ontevreden trekkers die liever hun eigen gang zouden willen gaan na een aantal rip-offs.

We zetten ons nog eens rond de tafel met hem om de opties te bespreken en vragen hem dan om GST op te bellen. Ook wij krijgen de kans om ons zegje te doen over de situatie. Gelukkig kunnen wij ook op het begrip van Catherine van GST rekenen en wordt afgesproken dat we het kamperen laten vallen en verder gaan lodgen met een afgeslankte groep.  Zeven dragers, de assistent-gids en de kok mogen naar huis nadat deze de garantie hebben gekregen dat ze hun afgesproken salaris zullen ontvangen.  Nawang, zijn zoon en twee dragers blijven bij ons tot het einde van de trekking in Pokhara.

Gevaarlijke lodge

Onze lodge valt best mee naar gezelligheid toe, maar de douche is een ander verhaal… die is ronduit gevaarlijk. De elektriciteitsdraden hangen los tegen het plafond boven de boiler waarvan de vlam er bovenuit schiet. De draden zijn al zwartgeblakerd en de boiler verspreidt bovendien een zeer penetrante geur.

Veel langer dan vijf minuten hou je het hier niet uit maar toch doet het warme water deugd. Deze kans om ons nog eens met warm water en zeep te wassen laten we voor geen geld schieten.

Feestje bouwen : afscheid van een deel van het team

‘s Avonds na het eten organiseren we een feestje voor het voltallige team om het succes van de trekking te vieren, maar ook als afscheid voor de vertrekkende teamleden. We bestellen bier voor iedereen waarbij het ons opvalt dat Tuborg zeer populair is. De Nepali kiezen allemaal voor Tuborg, terwijl wij toch opteren voor het lokale gerstenat… Gorkha (680 ml). De kok verrast ons met een heerlijke zelfgebakken speculoostaart, versierd met kaarsjes en het opschrift “Happy Nar Phu trek 2013”.

De sfeer is geweldig en het bier vloeit rijkelijk. Tegelijk komt naar het einde van de avond toe ook de droefheid een beetje meespelen. We realiseren ons dat we afscheid moeten nemen van een fantastisch team, mensen die elke dag opnieuw keihard voor ons hebben gewerkt en dit zonder één keer hun glimlach te verliezen. Wat zijn dit toch prachtige mensen!

We gaan toch tevreden naar bed. Bovendien laat Nawang ons nog weten dat de eigenaars van de lodge zeer tevreden waren over ons ‘consumptiegedrag’ en de kamerprijzen willen reduceren.
Vanaf nu zijn we ‘vrij’ en kunnen we voortaan onze eigen lodges kiezen. Keuze genoeg…
Als ik vanuit mijn slaapzak mijn iPhone bovenhaal merk ik tot mijn opluchting dat NCell actief is waardoor ik opnieuw kan bellen en internetten.