Een vierdaags bezoek aan de noordfranse Opaalkust maakte nog eens duidelijk welke dramatische gebeurtenissen zich hier hebben afgespeeld in de Tweede Wereldoorlog. Overal wordt je er geconfronteerd met de stille getuigen uit deze periode, een reeks bunkers en restanten van de imposante verdedigingslinie die de Duitsers opbouwden tegen een nakende invasie van de geallieerde troepen, met name de Atlantikwall.

Voorgeschiedenis

Al in de Eerste Wereldoorlog kreeg deze regio af te rekenen met agressie van de Duitsers. Deze zetten hun gevreesde onderzeeërs in voor bombardementen en aanvallen. De haven van Boulogne-sur-Mer was een belangrijke strategische locatie en was er veel verkeer van schepen die er Britse soldaten en materieel losten. Op diverse locaties in de buurt werden tentenkampen, oorlogsbarakken en hospitalen opgezet. Deze werden ook meerdere keren door de Duitsers aangevallen waardoor talloze dodelijke slachtoffers vielen.
Het militair kerkhof van Étaples is daar een triest bewijs van.

De Atlantikwall

Deze mooie Opaalkust was dus helaas ooit iets minder lieflijk. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg men het opnieuw zwaar te verduren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het gebied maakte toen namelijk deel uit van de ‘Atlantikwall‘, een 5.000 km lange verdedigingslinie die door de Duitse bezetters in 1942 werd gebouwd ter verdediging tegen de gevreesde invasie van de geallieerden. Omdat de Duitsers niet wisten waar de invasie zou plaatsvinden bouwden ze talrijke verdedigingsposten op strategische punten tussen de Noordkaap en de Pyreneeën. Uiteindelijk landden in de nacht van 5 op 6 juni 1944 de geallieerde strijdkrachten een paar honderd kilometer verderop in Normandië.

Overal langs de kustlijn vind je restanten van oude Duitse bunkers of kazematten. Sommige zijn nog vrij intact gebleven zoals dit blockhaus bij Dannes.

Geducht obstakel voor de geallieerden

De bouw van de Atlantikwall startte in de buurt van grote havens zoals ondermeer hier aan de Opaalkust in Boulogne-sur-Mer. Er kwamen havens voor onderzeeërs, radarstations, geschutsbatterijen en vele bunkers.
Men vermoedt dat er in de lente van 1944 al 2.000 gebouwen waren opgericht, 200.000 obstakels en wel 2 miljoen mijnen langs de kust van Normandië en landinwaarts. Deze verdedigingslinie was dus wel degelijk een stevige obstructie voor de geallieerden.

Batterie Todt / Atlantikwallmuseum

Het museum werd opgericht in 1973 en is ondergebracht in één van de vier bunkers van de batterij die destijds de naam Stützpunkt 166 Saitenspiel meekreeg. Het was één van de grootste en krachtigste militaire constructies die in WOII gebouwd werden en speelde een cruciale rol in de verdediging van de Franse kust.

Een belangrijk item is het Krupp K5 280 mm kaliber kanon op rails dat een indrukwekkende reikwijdte had van maar liefst 86 kilometer. De Duitsers noemden het al schertsend ‘Slanke Bertha’. Een granaat woog 255 kg en het hele gevaarte mèt treinonderstel 120 ton.

Van zodra je via het bezoekerscentrum het terrein opwandelt wordt je oog meteen naar twee dingen getrokken. Links ligt de grote bunker met daarop in enorme rode letters het woord ‘MUSEE’. Rechts van de bunker zie je Slanke Bertha staan, het enorme gevaarte met het vernietigende K5 kanon. Langs een metalen trap kan je tot boven op het kanon klimmen.

Vervolgens wandel je in tegenwijzerzin rond de bunker tot je aan de andere kant de ingang ziet. In het museum bevinden zich 10 zalen op 3 verdiepingen. Ontelbare voorwerpen, kledingstukken, persoonlijke zaken en poppen geven je een akelig en tegelijk triest beeld van het leven in die periode.

Wil je meer te weten komen over deze dramatische geschiedenis, bezoek dan zeker het zeer interessante Atlantikwallmuseum (Batterie Todt) in het sympathieke dorpje Audinghen.

• Tarieven: volwassenen betalen 8,90 euro, kinderen van 7 tot 16 betalen 5,90 euro.
• Openingsuren: verschillen van maand tot maand.
  Check zeker de website voor meer details.