In oktober en november 2007 maakten we een zeer indrukwekkende 4×4 rondtrip in het Tibetaanse binnenland. Amper een paar maanden later barstte de hel los toen de Chinese overheid het nodig vond om de wapens te gebruiken tegen de monniken. Er vielen verschillende doden en Tibet werd hermetisch afgesloten door het Chinese leger.
Buitenlandse toeristen worden er nog steeds het liefst buitengehouden maar georganiseerde groepsreizen blijken weer mogelijk te zijn waarbij het Potala natuurlijk op top van de lijst pronkt.

Binnenkomst in Chengdu

Na een vlotte immigratie en douanecontrole besluiten we aan de uitgang van de luchthaven een bus te nemen naar de eindhalte in het centrum van Chengdu. Het openbaar vervoer is in China doorgaans goed geregeld en met een minimum aan communicatieve vaardigheden vis je snel uit welke bus waar naartoe rijdt.

Aan de bushalte nemen we vervolgens een taxi en vragen de chauffeur ons naar een betaalbare lodge te brengen waarna hij ons dropt aan het Shu Fang Zi, een lelijk betonnen gebouw. Helaas zijn we zodanig uitgeput dat we geen zin hebben om lang op zoek te gaan naar degelijke logies want morgenvroeg om 7u50 vertrekt onze vlucht naar Lhasa en we willen natuurlijk ook nog een beetje van de stad genieten.
We mopperen dus maar niet over de vuile en lawaaierige kamers door de kartonnen (?) muren en de bijzonder slechte ligging. Ach… ‘t is maar voor één nachtje…

Bezoekje aan het Wenshu klooster

We besluiten langs te gaan in het Wenshu klooster. Het is één van de best bewaarde oude Boeddhistische tempels in de stad die dateert uit de Tang dynastie (618-907).
In het enorme klooster kan je 300 Boeddhabeelden bewonderen die allemaal uit verschillende materialen zijn ontworpen (hout, steen, ijzer, ivoor, jade, enz…).
Het is de moeite waard om een bezoek te brengen al was het maar voor de mystieke en oude sfeer die het gebouw uitstraalt. Bovendien is het een oase van rust in een drukke stad als Chengdu.
Je kan er ook een gezellig theehuis bezoeken met een indrukwekkend aanbod aan theesoorten.

Culinaire verwennerijen in Jin Li Street

De hamvraag is hoe we de avond gaan doorbrengen in een enorme stad als Chengdu. We hebben honger en dus kiezen we voor een kort uitstapje naar Jinli Street, volgens velen hèt paradijs voor de inwendige mens. En dat is niet overdreven…

Jinli Street heeft een indrukwekkende geschiedenis en gaat maar liefst 2000 jaar terug tot in de Qin Dynastie waar het destijds een handelspost was en populair voor zijn baldakijnen (zeer kostbare weefsels die door hooggeplaatsen gedragen of gebruikt werden).

Nu is het er heerlijk en zorgeloos rondslenteren tussen de talloze openlucht kookstalletjes, souvenirwinkeltjes en bars omgeven door antieke, zachthouten architectuur en ‘s avonds romantisch verlicht door duizenden rode lantaarns. Het is een druk bezochte straat, bijna de klok rond, maar het stoort niet. De sfeer is toch zeer gezellig en rustiek te noemen. Het is één van die typische ouderwetse plaatsjes die je niet wil missen. Je kan er talloze fenomenale en goedkope hapjes uitproberen. Diegenen die een beetje culinair onderlegd zijn weten dat Sichuan zowat het neusje van de zalm is als het om ‘spicy stuff’ gaat. Heerlijk!

Sommigen menen dat Jinli Street in de loop der jaren een toeristenval geworden is. Voor een deel kan dat wel waar zijn, maar ook de gewone Chinezen hebben het moeilijk en proberen elk middel uit om centjes binnen te halen. Kan je het ze kwalijk nemen ? Kijk er los doorheen en geniet van de pracht en praal om je heen.

Kennismaking met Lhasa

Stipt om 7u50 vertrekken we naar Lhasa. Na een prachtige vlucht van twee uur en één van de meest spectaculaire landingen die ik ooit meemaakte (doorheen de Himalaya) worden we op de luchthaven opgepikt door vrienden van mijn schoonzus (die overigens Chinese is).
De rit met een 4×4 Landrover voert ons doorheen een machtig landschap onder een stralend zonnetje bij 13° C. We worden afgezet aan een enorme lodge net buiten het centrum. Het is meteen duidelijk dat het hier om een zuiver Chinese aangelegenheid gaat. Er zijn geen toeristen te bespeuren, maar dat laat zich dan ook meteen merken in de geldbuidel. Logementen waar doorgaans geen toeristen komen zijn een stuk goedkoper. Je moet er dan wel de minder aangename aspecten bijnemen zoals geluidsoverlast, het gebrek aan Europese snacks of dranken, geen warm water, enz… De bediening is gelukkig bijzonder vriendelijk.

Meteen gepakt door de hoogte

Van zodra we onze bagage beginnen uitladen wordt meteen duidelijk dat de hoogte ons parten gaat spelen. Vermits we nog niet geacclimatiseerd zijn valt de kleinste fysieke inspanning al tegen. Lhasa ligt op 3.500 m en dat mogen we voelen. Ik voel mijn hart bonken in mijn keel.
Onze vrienden waarschuwen ons om geen alcohol te drinken en onze lichamen een paar dagen de tijd te geven om in alle rust aan te passen aan de hoogte.

Dit deel van Lhasa blijkt niet veel anders dan een doorsnee, grijze Chinese wijk zonder al te veel charmes. De weinige Tibetanen die er rondlopen vallen meteen op door hun kenmerkende kledij en hun door het harde klimaat getekende donkere gelaat.
Het paleis van de Dalai Lama – het Potala – ligt aan het einde van onze straat op amper een kwartiertje stappen of, beter gezegd, strompelen. Voor de ware Tibetaanse sfeer in Lhasa moet je in het centrum zijn, maar het is overduidelijk dat de Chinezen overal de scepter zwaaien en helaas niet altijd op een vriendelijke manier.

Chinese gastvrijheid

Die avond worden we door mijn schoonbroer en zijn collega’s uitgenodigd voor een uitgebreide Chinese maaltijd in één van de chiqste restaurants in Lhasa. Eten in fancy restaurants is niet meteen iets wat in onze avontuurlijke reisplannen ingebakken zit maar er is geen ontkomen aan. De Chinese etiquette gebiedt ons in te gaan op de uitnodiging en waarom zouden we er trouwens niet van profiteren ?

Het blijkt een gezellig groepje en de ambiance zit er meteen in. Mijn vrees komt echter al snel uit als de Chinese likeur (52°) bovengehaald wordt. Volgens de lokale tradities moet iedereen met iedereen klinken, de ene na de andere. Een verlegen ‘nee dank u’ wordt niet aanvaard. Er wordt die avond stevig gedronken en dit zouden we duur betalen.

De eerste kater…

Geen van ons drieën heeft ook maar één oog dicht gedaan vannacht. Misselijkheid, ademhalingsproblemen, enz… We staan allemaal ziek op maar lang houden we het niet uit. De hele voormiddag brengen we in horizontale positie door, met de nodige medicijnen erbij. Het abrupte hoogteverschil, een niet aangepast lichaam en de alcohol hebben ons de das omgedaan.
Tegen de middag gaat het gelukkig al wat beter en we besluiten op pad te gaan om onze jeeptour van maandag vast te leggen. Mijn vrouw heeft vanuit België de nodige contacten gelegd met een 4×4 club uit Lhasa die hun voertuigen met chauffeur ter beschikking stellen aan toeristen. Mits een degelijke voorafgaande communicatie kan je zo aantrekkelijke prijzen bekomen.

Het Potala, de parel van Tibet

In de namiddag bezoeken we het Potala paleis. De entreeprijs bedraagt 100Y en is goedkoop omdat het een laagseizoen-tarief betreft. Tijdens het hoogseizoen zou het tarief 200Y bedragen. Er zijn bovendien meldingen van ‘toeristenvallen’ waarbij aan onwetende buitenlanders buitensporige tarieven gevraagd worden.
Informeer je goed vooraf.
De Chinese politie is zeer uitdrukkelijk aanwezig in de straten rond het Potala. De vrees voor Tibetaans protest is overal aanwezig.
Eén van de belangrijkste tempels in de buurt is door de politie gesloten omdat enkele monniken dreigden met demonstraties. De monniken zijn ingesloten en kunnen de tempel niet verlaten.

Het enorme gebouw laat een diepe indruk na

Het bezoek aan dit Boeddhistisch heiligdom is een bijzondere ervaring en laat een diepe indruk achter bij mij. De trappen naar boven vereisen een aardige inspanning als je nog niet geacclimatiseerd bent.
Het interieur is prachtig gedecoreerd. Het is heel spijtig dat we geen foto’s mogen nemen. De vertrekken waarin de Dalai Lama verbleef en er belangrijke gasten ontving liggen er een beetje zielig en verwaarloosd bij. De Chinese overheid heeft het Potala in beheer genomen en gebruikt de naam Dalai Lama enkel nog als ze er zelf baat bij kunnen hebben. Enkele ‘zachte’ monniken zijn er door de Chinese overheid te werk gesteld en onderhouden de kamers. Geüniformeerde bewakers zijn overal aanwezig.

We wandelen doorheen enkele goddelijke vertrekken met beelden van goden en voormalige Dalai Lama’s en krijgen de mogelijkheid om een blik te werpen op de indrukwekkende gouden tombe van de vijfde Dalai Lama, Ngawang Lobsang Gyatso, die leefde van 1617 tot 1682. Hij was de eerste leider die centraal-Tibet politieke kracht gaf en startte met de bouw van het Potala in 1645.

Het bezoek duurt ongeveer twee uur en is absoluut de moeite waard. Tijdens de rondwandeling in het gebouw krijg je hier en daar een mooie indruk van Lhasa beneden aan de heuvel.
De prachtige tuinen en vijvers rondom de rots met het paleis bieden mooie panorama’s en veel fotogenieke plekjes.

Ik heb lichte koorts en blijf in bed tot na de middag waardoor mijn vrouw zich opoffert om geld te gaan wisselen.
Rond 15 uur gaat het weer beter. Surprise : korrelsneeuw!
Ik koop voor mezelf een setje thermisch ondergoed en een hoed in een supermarktje. Het weer klaart snel weer op en de lucht boven Lhasa wordt helder blauw.

Jokhang tempel in Barkhor

We gaan het oude Tibetaanse stadsgedeelte Barkhor opzoeken wat nog een beetje de ultieme sfeer van het vroegere Lhasa weergeeft. Het is een klein stadsdeel met typische nauwe straatjes, marktjes, gezellige souvenirstalletjes met mooie handgemaakte en zeer kleurrijke Tibetaanse sierraden en een plein rondom de Jokhang Tempel, hèt symbool van het Tibetaans protest en het religieuze hart van het land. Het is de kers op de taart van ons bezoek aan Lhasa.
Het toeval wil dat net vandaag een speciale viering plaatsvindt aan de voet van de tempel waarvoor massa’s pelgrims naar het centrale plein komen afgezakt om op hun bijzondere manier te bidden : rechtstaan – buigen – op de knieën – voorover met armen voorwaarts en het hoofd op de grond. Deze bewegingen worden eindeloos herhaald.

Majiami, het tofste restaurant in Lhasa

De inwendige mens mag af en toe eens extra verwend worden. The place to be is het meeste bekende en gezelligste restaurant van Lhasa : Majiami in Barkhor Street. Het is een traditioneel drie verdiepingen tellend prachtig gebouw met een zeer romantische en uiterst gezellige warme inrichting.
Majiami betekent ‘ongehuwd mooi meisje’ en verwijst naar de zesde Dalai Lama, Cangyang Gyamco, die hier zijn ‘ongehuwd mooi meisje’ zou hebben ontmoet.
We genieten van de prachtige schilderijen, de comfortabele zitbanken, de Yak boterthee, de lekkere typische gerechten en lezen de vele indrukken die andere reizigers hebben nagelaten in het bezoekersboek.