De Karhunkierros trail (aka Bear’s Trail) situeert zich grotendeels in het Oulanka nationaal park in het hartje van Fins Lapland. Het is een legendarische wandelroute die avonturiers vanuit de hele wereld aantrekt. Het officiële traject door dichte bossen, langs de oevers van rivieren en over ruige kliffen is 82 km lang en is doorgaans te doen in ongeveer 4 à 5 dagen. Ik deed het in 7 dagen omdat ik een omweg naar de Ristikallio kliffen en de Oulanka Canyon nam en een nachtje extra vast zat in een hut wegens een zwaar onweer. Mijn traject werd uiteindelijk 98 km lang maar meer dan de moeite waard!

Dag 1: Hautajärvi – Savilampi wildernishut (16,6 km)

Maandagochtend 27 mei: ik rijd met mijn wagen tot op het terrein van het reisbureau Oulangan Taika (ongeveer 20 km ten noorden van Ruka) waar Tommi en zijn echtgenote al op mij staan te wachten. Het blijkt een zeer spontaan en vriendelijk koppel en je voelt meteen aan dat je hier in goede handen bent. Ik overhandig mijn autosleutels aan Tommi want mijn wagen zou hier blijven staan tot een dag of twee voor mijn terugkeer. Het plan is dat hij mijn wagen binnen enkele dagen naar de parking van het Scandic hotel in Ruka rijdt en de sleutels bij de receptie in bewaring geeft. Het hotel ligt op amper vijf minuten stappen van het eindpunt van de Karhunkierros trail.
Tommi brengt me met zijn eigen wagen naar het startpunt in Hautajärvi, bij het Napapiiri Café (Karhunkierros Visitor Centre) pal op de poolcirkel.
Een klein half uurtje rijden is dat, maar Tommi is een heuse spraakwaterval en verveelt geen moment. Ik krijg tijdens die rit een heel pak nuttige info over Finland en de trail die me te wachten staat. Moest er iets mislopen dan staat hij altijd paraat om me uit de nood te helpen. Dat geeft alvast heel wat meer gemoedsrust.

Het is best wel confronterend om hier achtergelaten te worden met enkel je rugzak. Daar sta je dan opeens in je eentje. Weg auto, weg sleutels, weg alle nuttige spullen die in je laadruimte zijn achtergebleven. Maar dit is een dag waar ik vele maanden naar toe heb geleefd.
Het organiseren van je rugzak is niet iets om oppervlakkig mee om te gaan. Vele uren nadenken, passen en wegen kruipen er in… maar toch zit je met dat ongemakkelijk gevoel dat je ‘iets’ vergeten bent. De heerlijk luchtige sandalen die ik tot nu toe droeg krijgen een plekje aan de buitenkant van de rugzak en mijn voetjes zullen vanaf nu moeten presteren in veel zwaardere Gore-Tex hiking boots.
Omdat er momenteel een ware ‘hittegolf’ heerst in het noorden met temperaturen van dik boven de 28 graden krijg ik een kleine paniekaanval als ik de zak optil en deze probeer over mijn schouders te wippen. Het gewicht brengt je meteen naar de realiteit en ik vraag me al direct af waar ik aan begonnen ben.
Gelukkig gaat het snel wennen. Ik hang niet vast aan een tijdsschema en loop geen race. Daarvoor kom je niet naar hier. Intens genieten van de rust en de pure natuur, dat is wat je hier moet doen en daarvoor moet je je tijd nemen. Ik had me al voorgenomen om de omweg naar Ristikallio er bij te nemen en was dus mentaal voorbereid op 92 km ipv de traditionele 82.

De eerste kilometers wandel ik over brede grindwegen en over vlonderpaden door veel open plekken in het bos. De zon heeft vrij spel en het gebrek aan schaduw speelt me zwaar parten. Na amper een uurtje stappen ben ik al doorweekt van het zweet. Gelukkig moeten er op de eerste wandeldag amper hoogtemeters overbrugd worden zodat lichaam en geest de kans krijgen zich rustig aan te passen. Al vrij snel kom ik de eerste brug tegen over de Koutajoki (rivier) en na een dikke 4 kilometer bereik ik de grens van het Oulanka nationaal park en worden de bossen dichter. Frisse, schaduwrijke paden zorgen voor een vernieuwde energiestroom in mijn lichaam. Heerlijk!

Categorieën schuil- of overnachtingsplaatsen

Op de trail liggen heel wat hutten en shelters waar je mag overnachten of je tent opzetten. Dat is elders op het traject niet toegelaten.

Deze overnachtingslocaties liggen steeds op een plek waar je drinkbaar water kunt vinden. Voor alle duidelijkheid, dat is géén kraan waar je je fles onder kunt steken. Het gaat om riviertjes, beekjes of meren waaruit je water neemt. Meestal is dit zeer helder en gewoon drinkbaar, maar de meeste hikers gebruiken een filter of koken het eerst. Zelf gebruik ik een filtersysteem, tenzij ik snel stromend water vind dat er perfect helder uitziet.

Alle mogelijke schuilplaatsen op de trail zijn bovendien uitgerust met BBQ-gelegenheid, overvloedige houtvoorraden, bijl en zaag en droge toilethokjes. Het is ongelooflijk hoe de overheden in deze noordelijke landen hun wandelaars tot in de puntjes verzorgen. Nergens vind je papiertjes, blikjes of andere rommel op de terreinen. Iedereen is zeer gedisciplineerd in het meenemen van afval. Een enorme wereld van verschil tegenover onze contreien!
Rondom alle soorten van deze shelters mag je je tent opzetten waar je wil. Het is niet altijd even gemakkelijk om een geschikt stukje horizontale grond te vinden en al zeker niet in het hoogseizoen. De mooiste kampeerplekjes zijn soms al vroeg in de namiddag bezet.

Perttumakoski laavu

De eerste rustplek dient zich na 6 kilometer aan, de Perttumakoski laavu (open shelter) met een prachtig uitzicht op de rivier Savinajoki. Het is mijn eerste kennismaking met een Finse laavu, een overdekte driewandige constructie die als overnachting kan en mag gebruikt worden. Ze zijn bijzonder stevig gebouwd en beschermen je redelijk goed tegen de elementen. Zoals bij de hutten vind je ook hier zeer propere compost toilethokjes.
Verder op de trail zal ik dergelijke shelters tegenkomen waar hikers hun slaapgerief hebben neergelegd. Je kan er gemakkelijk lekker gezellig met 4 of 5 naast elkaar slapen.
Het is nog vroeg in het seizoen dus muggen zijn er nog niet veel te bespeuren maar eenmaal het wat warmer gaat worden zal dat zeker een ander verhaal zijn. Geef mij maar de zekerheid van mijn tentje.
Het is heerlijk om hier even alleen te kunnen verpozen. De rust overvalt me, dus schoentjes even uit en een snack erbij.

Voor ik het goed en wel besef zitten de eerste 10 km er al op. Een afstandspaal toont me zowel de afgelegde kilometers als het aantal dat er nog voor me ligt. Ook de GPS-coördinaten worden vermeld. Deze palen komt je elke kilometer tegen dus verloren lopen op de Karhunkierros trail is vrijwel onmogelijk.
Het pad leidt kronkelend door dichte bossen met heel veel groen struikgewas en omgevallen bomen.

Rupakivi rots

Een wegwijzer verwittigt me dat de eerste bezienswaardigheid op het traject niet ver meer af is.
Via onlangs gerenoveerde, steile trappen daal ik 30 meter af naar de Rupakivi rots. Mijn zware rugzak laat ik boven aan het pad staan. Midden in de Savinajoki staat een enorme natuursteen van ongeveer vijf meter hoog. Rupakivi lijkt op een eilandje met een kleine berk op de top. De rots verkreeg zijn bijzondere vorm door vele jaren van erosie (ijs, wind en water) en zou een heilige plek zijn voor de Sámi.

Vasaoja laavu

Om half vier arriveer ik bij de Vasaoja laavu, ook weer idyllisch gelegen langs de snelstromende Savinajoki. Vanaf het pad is de shelter niet zichtbaar maar een wegwijzer toont je waar je moet afslaan. Even doorbijten wel want hier moet je maar liefst 200 meter bergaf naar beneden om de rivier te bereiken.
Ik voel mijn maag al een tijdje rommelen dus neem ik de tijd voor een vieruurtje, rijstpudding met rozijnen. Dit soort open shelters kom je ongeveer elke zes kilometer tegen en zijn een ware verademing als de vermoeidheid begint toe te slaan. Het zijn ook ideale plekken om je watervoorraad nog eens aan te vullen met lekker fris en kraakhelder rivierwater.

Savilampi wildernishut

In de late namiddag besluit ik halt te houden aan de Savilampi wildernishut langs de Oulankajoki rivier. Het is zo’n mooi plekje dat ik er mijn tent opzet. Omdat ik niet ontspannen kan slapen tussen andere hikers kies ik steeds voor een kampeerplekje in de buurt van de hut waar ik mijn tentje kan opstellen.

Veel was er niet te beleven op de eerste dag, uitgezonderd ‘Rupakivi’ en ik beschouw het als een relatief gemakkelijk traject dat uitstekend dienst doet als training voor wat komen gaat. Je lichaam krijgt voldoende de tijd om zich aan te passen.
Ik heb geen foto’s genomen van de hut zelf omdat die veel te druk bezet was. Gelukkig waren de kampeerplaatsen nog redelijk vrij en rustig en ik kon me na een paar minuutjes zoekwerk zeer gezellig installeren vlak bij de rivieroever.
Vermits het in deze tijd van het jaar niet meer donker wordt heb ik ook geen lamp nodig. Opladen van mijn apparaten doe ik met twee powerbanks.

Het wordt een prachtige, heldere avond maar wel fris (rond de 4° C). Nu kan ik mijn donsjas en fleece goed gebruiken. Ik neem uitgebreid de tijd om koffie te maken (met de Jetboil, type French press) en mijn eerste gevriesdroogd avondmaal op te warmen, couscous met kip van Trek ‘n Eat. Heerlijk!
De boomstronken fungeren als zitstoel en ik geniet volop van het geluid van de rivier vlak voor mijn ogen. Deze zorgt er ook voor dat ik slaap als een roos.

Dag 2: Savilampi – Ristikallio – Puikkokämppä daghut (12,7 km)

Dit is de dag waarop ik een side trip doe naar de Oulanka canyon en machtige Ristikallio kliffen en ik sta op met een stralend zonnetje en een knalblauwe hemel. Het is koud en het is met wat tegenzin dat ik me naar de rivieroever begeef om mij op te frissen met het ijskoude water en de tanden te poetsen. Maar het voordeel is dat je meteen wakker bent en de energie door je lichaam begint te stromen. Ik maak snel mijn ontbijtje klaar met een warme chocomelk en begin dan in een rustig tempo de tent en de rugzak in te pakken. Verrassend genoeg heeft de binnentent weinig of geen last gehad van condensatie en dat maakt het inpakken een stuk aangenamer.
De laatste stap is vers drinkwater uit de rivier filteren en mijn 1,5 liter Nalgene fles aanvullen. Ready to go! Oh shit, ik was vergeten hoe zwaar die rugzak was en mijn schouders hebben dat geweten. Stekende pijn overmeestert mij maar die verdwijnt weer grotendeels na een kwartiertje stappen.

Oulanka canyon (Pikkuköngäs)

De route gaat normaliter vlak bij de hut verder via de hangbrug over de Oulanka rivier, maar ik koos er voor om mijn eerste side-trip te doen naar de Oulanka canyon. Deze route is slechts 1,5 km lang (heen en terug) maar vereist wel flink wat klimwerk. Het uitzicht op de indrukwekkende kloof en de omliggende wouden van bovenaf is echter de moeite waard om deze kleine omweg te doen. Het is geen slecht idee om je rugzak gewoon achter te laten bij de hut want je keert hier toch terug. Het bespaart je in elk geval onnodig leed tijdens het klimmen.

Ik laat de canyon achter mij en keer weer terug naar de Savilampi hut om daar meteen de hangbrug over de Oulanka rivier over te steken. Twee kilometer verder volgt opnieuw een riviertje, de Puikki-oja, die je kunt oversteken via een kleine houten plankenbrug. De route verloopt tot nog toe redelijk horizontaal en niet echt moeilijk maar er zijn toch al heel wat meer hoogteverschillen te overbruggen in vergelijking met gisteren. Bovendien ligt het extreem kronkelige pad bezaaid met dikke, glibberige wortels en dat vereist extra concentratie. De zware rugzak helpt in dit geval niet mee om je evenwicht te bewaren.

De Karhunkierros trail heeft een zeer wispelturig karakter want amper een kilometer verder wandel ik opeens op een comfortabel pad dat wel aangelegd lijkt… zo glad als een biljartlaken bij wijze van spreken en een deugddoende afwisseling. Ik ben niet meer zo ver verwijderd van een belangrijk punt op de route, de splitsing bij Taivalköngäs waar ik moet kiezen tussen een omweg maken naar Ristikallio of deze skippen en doorstappen richting Ruka.

Taivalköngäs wildernishut en rapids

Rond 11 uur bevind ik mij op de bewuste splitsing van de route. Het pad rechts van mij leidt naar de Ristikallio kliffen, een kleine vijf kilometer verderop. De hoofdroute gaat richting het eindpunt Ruka.
Maar volgens Gaia, mijn GPS app, sta ik hier vlakbij de prachtig gelegen Taivalköngäs wildernishut die op haar beurt vlak bij een wildwaterstroom ligt. Ik besluit om daar eerst halt te houden en daarna mijn route naar Ristikallio aan te vangen. Om de hut en de rapids te bereiken moet eerst een lange, steile trap afgedaald worden.

Deze charmante wildernishut werd begin 1900 gebouwd en biedt plaats aan 15 mensen op twee verdiepingen. Zoals in veel gelijkaardige hutten is er een houtkachel, een gasfornuis en een composttoilet aanwezig. Natuurlijk is het ook toegelaten om in de nabije omgeving te kamperen. Vermits het nog maar middag is zijn er hier amper mensen te bespeuren. Een ideaal moment dus voor een paar foto’s op de mooiste plekjes.

Ristikallio kliffen

Een lichte twijfel spookt even door mijn hoofd. Zou ik de omweg van tien kilometer (heen en terug) naar Ristikallio nu wel doen of niet. Het weer is omgeslagen en af en toe zie ik donkere wolken in de verte opdoemen. Heel even voelde ik ook al enkele regendruppels op mijn bezwete huid neervallen. Maar ik blijf optimistisch dat het niet zo erg zal worden en zet mijn plan door. Ik geniet van het pad dat zich vreedzaam kronkelend een weg baant door prachtige bossen vol met rendiersporen. Spijtig genoeg heb ik nog niet het genoegen gehad om er eentje mijn pad te zien kruisen.
Een kilometer verder rust ik even uit bij de Puikkokämppä daghut, rustiek gelegen aan het Vaululampi meer. Wist ik veel dat deze hut mijn verplichte schuilplek voor de nacht ging worden op de terugweg.

Een half uurtje later zie ik een lieflijk houten bruggetje verschijnen dat mij uitnodigt om de smalle Maaninkajoki rivier over te steken. Het is een heerlijk plekje om even stil te staan bij mijn avontuur. Soms besef je door de adrenaline rush in je lichaam niet meteen hoe snel de tijd vordert en vergeet je wel eens in welke adembenemende omgeving je je bevindt.

Rond 14 uur nader ik een breed waterbekken en een korte blik op mijn kaart leert me dat dit een breed stuk van de Aventojoki is. Hier staat ook de Ristikallio wildernishut te pronken tussen torenhoge sparren en besef ik dat ik nu heel dicht bij de kliffen ben, het eindpunt van mijn omweg. Tijd voor een tussendoortje, gekarameliseerde banaan met havermout van Firepot. Ik waan me in een goudzoekers-omgeving zoals in de vorige eeuw in Amerika.

Het laatste deel van de route volgt de Aventojoki tot ik uiteindelijk aan het uitzichtpunt kom en me realiseer dat ik aan de rand van een klif sta. 50 meter onder mij kronkelt de rivier zich een weg door de ruige rotspartijen aan weerszijden. Hier krijg ik een fenomenaal uitzicht op de rivier en de uitgestrekte Finse bossen rondom mij. Het is volgens mij een van de meest indrukwekkende views langs de Karhunkierros trail.

Donder en bliksem

Nog volop in trance van deze adembenemende omgeving begin ik omstreeks 15u30 rustig aan de terugweg naar Taivalköngäs. Ik ben helemaal zen als een luide knal mij abrupt uit mijn droom rukt. Mijn hart slaat een slag over. Dat was een fikse donderslag. En dan merk ik dat in een gitzwarte lucht langzaam in mijn richting aan het bewegen is. Ik realiseer me dat ik de Ristikallio wildernishut al een tijdje gepasseerd ben en besluit om mijn tempo wat op te trekken naar de Puikkokämppä daghut die ik eerder tegenkwam. Een snelle controle van mijn GPS-toestel stelt me een beetje gerust. Nog amper een kilometer ligt deze van mij verwijderd. Ik voel de eerste regendruppels vallen en maak plannen om voor de eerste keer mijn regenspullen uit te halen.

Aan een snelwandeltempo bereik ik gelukkig nog relatief droog de verlossende hut. Perfect getimed want amper enkele minuten na mijn intrede in de hut breekt de hel los. Het wordt pikdonker buiten en nog donkerder in de hut zodat ik toch nog mijn hoofdlamp tevoorschijn moet toveren. Ik denk niet dat ik in mijn leven ooit zo’n groot aantal luide donderslagen en zoveel angstaanjagende bliksemschichten bij elkaar heb gezien.
Maar het werd nog bevreemdender allemaal omdat de regen vrijwel volledig achterwege blijft. Ik hoor het ritmisch tikken van dikke regendruppels op het dak maar met korte tussenpauzes waaruit ik afleid dat de regen verwaarloosbaar is. Met een klein hartje kook ik wat water en zet me een heerlijk tasje koffie, gezellig en creepy tegelijk.

Het onweer trekt snel over en als bij wonder komt de zon meteen weer piepen. Ik check de weersvoorspellingen en het ziet er de komende uren niet echt betrouwbaar uit. Er wordt nog meer onweer verwacht, dus besluit ik om hier in de hut te overnachten. De ganse avond en nacht heb ik hier het ganse terrein voor mij alleen.
Ik mag ongelooflijk van geluk spreken want de lucht trekt helemaal open en ik geniet volop van de relaxerende natuurgeluiden om me heen. In deze periode van het jaar zijn de vogels erg actief en dat hoor je overal. Ik neem mijn tijd om een vuurtje te maken en een lekker hapje te eten.

Ontmoeting met een specht

Terwijl ik rustig mijn maaltijd aan het verorberen ben hoor ik plots vlak bij mij het bekende tokkend geluid van een specht. Ik zie de prachtige vogel op amper 10 meter voor mij tegen een boomstam zitten. Wanneer ik recht sta en wat dichter bij stap valt het me meteen op dat hij (of zij) zich van mijn aanwezigheid niets lijkt aan te trekken.
Ik neem er mijn camera bij en kan de vogel tot op een 2-tal meter naderen terwijl hij gewoon ongestoord verder tikt, op zoek naar insecten in het hout. Wat een bijzondere ontmoeting is dit.

Moe maar heel tevreden trek ik me terug in de hut want ondanks deze prachtige avond blijven de regenkansen volgens de Finse weer app vrij groot. Ik heb geen zin om in een kletsnatte tent te ontwaken morgenvroeg. De hut is heel netjes onderhouden en ik slaap die nacht als een roos.

Dag 3: Puikkokämppä daghut – Oulanka Research Station (11,3 km)

Op deze derde ochtend keer ik terug naar de hoofdroute bij Taivalköngäs. Het heeft wel degelijk nog geregend de voorbije nacht maar nu is het zonnetje weer paraat.
Het is amper een half uurtje stappen tot ik weer bij de Taivalköngäs wildernishut ben. De Oulankajoki rivier splitst zich hier over een korte afstand in drie verschillende stromen met indrukwekkende versnellingen. Ik moet drie hangbruggen oversteken alvorens ik de rapids achter mij laat. Wat volgt is een zeer ontspannende wandeling door groene bossen en zachte paden en mijn lichaam raakt meer en meer aangepast aan de zware rugzak (intussen natuurlijk al een kilootje of zo lichter door de geconsumeerde voedselpakketten.

Een kleine twee kilometer verder steek ik een kleine zijrivier van de Oulanka over, de Kiekeröjoki.

Runsu Lampi

Ik ontmoet onderweg twee sympathieke hikers, een Czech en een Fin. Ze hebben Finse worstjes en brood mee. We maken samen een kampvuur bij de Runsu lampi shelter en ik mag mee genieten van de heerlijke worstjes. Wat anders dan die gevriesdroogde pakjesvoeding.

Oulanka Research Station

Ik overnacht in het Oulanka Research Station waar ik met de hulp van Tommi van Oulangan Taika een kamer kon reserveren. Heerlijk om eens een warme douche te nemen en alles opnieuw te organiseren. Deze dag is goed voor 11,3 km.

Het Research station doet ondermeer onderzoek naar klimaatverandering en wordt gefinancierd door de Academie van Finland. In principe is het enkel toegankelijk voor onderzoekers en studenten maar als er kamers vrij zijn laten ze dus ook wandelaars toe. Dat check je best een tijdje vooraf.

Routegegevens bekijken / downloaden op Komoot