Mullerthal Trail: Extra route B

De populaire Mullerthal Trail omvat niet alleen de drie hoofdroutes (112 km) maar los daarvan ook nog vijf zogeheten Extra Routes, van A tot E. Ik koos een dagje in de herfst uit om Extra Route B te wandelen en wat voor een dag was dit! De herfst ging in overdrive met heel veel mist, geuren en kleuren. Het maakte deze hike één van mijn toppertjes. Route B ligt ruwweg tussen de vallei van de Sûre en het kasteelstadje Beaufort. Deze route combineerde ik met Route 2.

Parkeren in Beaufort

Deze route B sluit aan op de officiële Route 2 die ik gisteren in Mullerthal beëindigde na twee dagen stappen. Ik besloot toen om in hotel Pérékop in Berdorf te overnachten. Deze ochtend is de mist enorm toegenomen. Ik rijd met de auto meteen door naar Beaufort waar ik parkeer op een onverharde parkeerplek langs de Route d’Eppeldorf, vlak bij de trail.
Extra Route B is een luswandeling van 13,8 km en ik keer dus straks terug naar deze plek waarna ik huiswaarts keer.

Vallei van de Birkbach en de Herculeskapp

Na amper 500 meter stappen bevind ik me al in de vallei van de Birkbach. Veel stelt dit stroompje echter niet voor. Het is eigenlijk niet meer dan een smalle gracht.
Het pad loopt oostwaarts in de richting van Dillingen en passeert in een scherpe S-bocht de eerste rotsformatie, genaamd Herculeskapp.
Wat bizarre rotsformaties betreft komt deze route absoluut niet in de buurt van hetgeen ik zag op de drie hoofdroutes, maar de herfst en de mist maakt de sfeer bijzonder dramatisch en adembenemend mooi.

‘Steekaul Beaufort’, de oude steengroeve

Na de Herculeskapp en de S-bocht kom ik op een soort leerpad terecht dat de naam ‘Mensch & Stein’ draagt (Mens & Steen). Dit leerpad is een trail op zich en in totaal 6 km lang. Mijn traject volgt slechts een kilometer daarvan maar geeft al een aardig beeld waarover het gaat. Er staan immers diverse infoborden langs het pad.

Deze regio staat bekend voor zijn ‘Luxemburgse zandsteen’ die veelvuldig gebruikt wordt als bouwmateriaal voor bruggen, gebouwen en grafstenen. In de oude steengroeve die langs dit pad ligt werd het gesteente gedolven van 1835 tot halverwege de jaren ’70. Er werkten zo’n 100 mensen.
Langs een smalspoorlijn werden de goederen vervoerd naar Grundhof bij de Sûre. Omdat er een hoogteverschil van 196 meter moest overbrugd worden werd de spoorlijn in drie haarspeldbochten aangelegd. Dat verklaart de scherpe S-bocht die ik net passeerde.
De verschillende borden geven uitgebreide info over de eigenschappen van het zandsteen, de winning ervan, het gebruik en het transport.

Door de heuvels langs de Sûre

Na het leerpad stijgt de trail noordwaarts de heuvels in en volgt mooi de hoogtelijnen langs de Sûre. Op km 5 buigt het pad vervolgens af naar het westen om af te dalen richting Bigelbach. Het herfstgevoel is erg intens en soms zelfs spookachtig tussen de beukenbomen en ik geniet volop van de kleine details in het landschap. Zo zijn er prachtige paddenstoelen en mossen te vinden die mij telkens opnieuw door de knieën doen gaan voor een fotomomentje. De dikke mist zorgt hier en daar voor glinsterende druppels op de vegetatie.

Bigelbach

Nieuwsgierige koeien komen me tegemoet gewandeld als ik langs de velden Bigelbach nader. De mist beperkt het zicht tot een paar honderd meters.
De trail loopt dwars door dit stille dorpje met slechts iets meer dan 100 inwoners. Veel meer dan een kerk en een bushalte is er niet te zien. Ik blijf even stilstaan bij de St. Lambert kerk, maar stap snel weer door. Wat volgt is een zeer pittige klim terug de heuvels in naar een soort Hoge-Veenachtig landschap.

Langs de Haupeschbaach naar de kastelen van Beaufort

Ik zet het laatste deel van de tocht in over het plateau van Beaufort (400 m). Nog ruim 2 kilometer liggen voor me tot de kastelen van Beaufort.
Eenmaal het plateau over gaat het vanaf ‘Haus Berens‘ het een heel stuk bergafwaarts naar Beaufort. Het is me niet duidelijk wat het verhaal is achter dit ‘Haus Berens’. Het wordt in verschillende omschrijvingen gebruikt als een soort van richtpunt op de trails en staat zelfs vermeld op verschillende wegwijzers, maar voor mijn ziet het er uit als een gewoon huis.
Ik bekijk nog snel even een oude wegkapel in het bos en ga dan verder op pad langs de Haupeschbaach die zich al kabbelend en kronkelend een weg zoekt naar de kastelen van Beaufort.

Kastelen van Beaufort

Via een houten vlonderpad bereik ik de kasteelruïne. Eigenlijk gaat het hier om twee verschillende gebouwen. Het meest opvallend is de indrukwekkende ruïne, waarvan de bouwperiode tussen 1050 en 1650 lag. Het kasteel raakte langzaam in verval en was in de 19e eeuw niet meer dan een ruïne.
In 1932 werd het terrein toegankelijk gemaakt voor bezoekers en sinds 1981 is het eigendom van de Luxemburgse staat.
Achter deze ruïne staat nog een renaissancekasteel uit de 17e eeuw, dat tot 2012 bewoond werd. Tegenwoordig is het alleen met een gids te bezichtigen. In de kelders wordt nog steeds de bekende zwartebessenlikeur Cassero geproduceerd.
Voor beide gebouwen geldt een afzonderlijke toegangsprijs.

Routedetails en GPX track