Mullerthal Trail: route 2 (Mullerthal – Scheidgen – Mullerthal)

Over route 2 van de Mullerthal Trail is al heel veel geschreven. Het is volgens de meeste wandelaars veruit het mooiste traject op de ganse trail en dat kan ik volmondig beamen. Dat het fysiek door de vele hoogtemeters ook het zwaarste onderdeel is zal velen worst wezen want het landschap is zo uniek en adembenemend dat je geen tijd hebt om te klagen over je getergd lichaam. Dit is pure natuurbeleving en avontuur tegelijk. Het is op deze route dat je de meest besproken en spectaculaire rotsformaties tegenkomt, met klinkende namen zoals Kuelscheier, Wollefsschlucht, Deiwepëtz, enz…

Etappe 3: Mullerthal – Scheidgen (13,4 km)

Etappes 1 en 2 van de Mullerthal trail heb ik beschreven in een afzonderlijk artikel. Deze vormen samen Route 1.
Hieronder ga ik dus verder met etappes 3 en 4 (Route 2).

Parkeren

Ik wilde deze keer vermijden om opnieuw in Echternach te vertrekken en te parkeren. Routes 1 en 2 overlappen namelijk in Echternach, dus zou het logisch zijn om daar ook weer te vertrekken voor Route 2. Ik had echter weinig zin om mijn wagen opnieuw te parkeren in de stad.
Daarom reed ik gewoon naar Mullerthal zelf want dat is amper een kwartiertje rijden van Echternach. Ook daar kan je gratis parkeren op een ruime parking temidden van de natuur. Veel aangenamer, maar helaas ook een pak drukker omdat dit echt wel het hart van de Mullerthal streek is.
De parking ligt aan de Rue des Moulins. Daar bevindt zich ook het Touristcenter met brasserie Heringer Millen en een grote camping.
Heringer Millen is overigens een bekende naam. Het touristcenter bevindt zich namelijk in een gerestaureerde molen uit de 17e eeuw.
Van hieruit starten verschillende wandelpaden en ben je ook erg dichtbij de populaire Schiessentümpel waterval, maar die komt later aan bod.
Zoals gewoonlijk ben ik er vroeg bij en is het nog erg rustig.

Tot mijn grote teleurstelling zijn er in de buurt meerdere trails afgesloten wegens werkzaamheden zodat ik een omleiding moet zoeken via mijn Komoot kaart.
Dat heeft tot gevolg dat de Schiessentümpel waterval niet meteen binnen bereik ligt. Deze heb ik wel bezocht in een later stadium op Route 3.

Vanaf de parking stap ik terug de hoofdweg (CR121) op, een stukje naar rechts en dan ter hoogte van de bocht meteen links het bos in. Een paar minuten verder steek ik opnieuw een asfaltweg over (CR118). De route gaat dan verder over een smal bospad dat meer dan 3 kilometer lang zowat parallel blijft lopen met de CR118. Het geluid van het verkeer blijft dus een hele tijd meevolgen wat wel spijtig is, want de omgeving is gewoon prachtig en de mist maakt de magische sfeer helemaal compleet.

Eilebuerg (de Uilenburcht met hoge rotswanden en smalle spleten)

Ik ben nog maar 1,5 km gevorderd als ik de eerste bizarre rotsformaties tegenkom. Het verbaast me niet dat er een hele reeks mythen en legenden rond deze bizarre natuurfenomenen bestaan. De eerste is al meteen raak. De Eilebuerg (of Uilenburcht in verstaanbaar Nederlands) is zo’n plekje waar je wel even kunt blijven rondhangen. Torenhoge rotswanden en erg smalle spleten waar je tussendoor kunt om wat te verkennen. Met wat geluk zie je hier vleermuizen of uilen rondfladderen.
Neem hier even je tijd want als je goed rondkijkt vind je een steile trap die helemaal omhoog leidt tot je bij een brug komt die over zo’n spleet hangt. De brug eindigt aan een uitkijkplatform van waar je een heel speciaal uitzicht krijgt op de rotsen onder je.
De mist maakt het mystieke karakter van de omgeving nog sterker.

Goldfralay en Goldkaul

Amper 1 kilometer na de spectaculaire Eilebuerg is het de beurt aan de Goldfralay en Goldkaul. Vooral de Goldfralay is interessant want het is een soort rotslabyrint waarmee je wel een tijdje zoet kunt zijn. Er bestaat een legende over deze rotsen. Hier zou namelijk een ‘Goldfra’ (gouden vrouw) in een wit gewaad ronddwalen. Ze draagt een gouden sleutel in haar mond die toegang moet verschaffen tot een schat in de Goldkaul (Gouden Kuil). Is het volle maan en middernacht en ben je zuiver van hart? Ga dan vooral op verkenning hier, want als je de dame tegenkomt mag je de sleutel uit haar mond nemen. Zonder je handen te gebruiken evenwel. Mond aan mond dus. Alleen dat geeft je het recht om de schatkist te openen.

Het pad gaat vervolgens gezapig op en neer richting Consdorf maar het wordt nergens echt zwaar.

Ik ben 4 km gevorderd als de trail even de de CR118 (Rue de Mullerthal) op gaat. Heb je hier zin in een drankje of hapje, dan kan het een goed idee zijn om even langs de Konsdreffer Millen te passeren, een gezellig brouwerijcafé. Voor mij is het echter nog te vroeg in de ochtend en ik zet mijn weg verder door het bos waar het volgend avontuur ligt te lonken.

De donkere spleten van de Rittergang, Déiwepëtz en Kuelscheier.

Een van de avontuurlijkste hoogtepunten op de Mullerthal trail bevindt zich op dit traject. Dit trio van smalle en donkere rotsspleten ligt slechts enkele honderden meters van elkaar vandaan. De trail gaat door de Rittergang en Déiwepëtz en die kan je dus niet omzeilen. De Kuelscheier zou je kunnen vermijden als je het te eng vindt door gewoon rondom de rots te wandelen.

De Rittergang kom ik eerst tegen. Deze is iets minder spannend dan de volgende twee omdat de bovenzijde gewoon open is. Erg smal wel, maar de lucht is boven je zichtbaar.

De Déiwepëtz is een ander verhaal. Het pad leidt door een uiterst smalle rotsspleet van zo’n vijftig meter lang, waar het bovendien pikdonker is. Hoewel ik zelf vrij tenger ben, raakten mijn schouders toch de wanden aan beide kanten. Mijn rugzak bleek te groot om op mijn rug te houden, dus moest ik hem voor me uit dragen, wat behoorlijk onhandig was. Een zaklamp of hoofdlamp is hier beslist geen overbodige luxe. Niet bepaald een luxe-uitstapje als je claustrofobisch aangelegd bent want deze kan je dus niet omzeilen. Daarom staat er ook een waarschuwingsbord voor de ingang.
Krijg je een tegenligger, dan moet één van de twee noodgedwongen terug. Gelukkig heerst er buiten het weekend en in dit seizoen een rustige sfeer en ben ik niemand tegengekomen.

De Kuelscheier is nog een stukje enger want deze is 100 meter lang, erg nauw en stikdonker. Dezelfde regels gelden als voor de Déiwepëtz met als verschil dat je deze kunt omzeilen als je het niet ziet zitten. Ik zag het wel zitten, maar mijn rugzak niet. Die was zo zwaar en groot dat ik eieren voor mijn geld koos en het toch maar niet deed.

Eenmaal de Kuelscheier voorbij gaat het verder door bos en rotsachtige landschappen richting Hersberg.

Tandenrots en Krokodillenrots

Het houdt maar niet op met de eigenaardige rotsen. Ze blijven maar komen. Sommigen zien gezichten, dieren en monsters in de formaties en geven er dan ook namen aan. Wat dacht je bijvoorbeeld van de Tanden- of Krokodillenrots.

Na bijna 7 kilometer stappen kom ik aan een soort kruispunt. Rechts loopt het pad verder naar Hersberg, maar ik besluit daar niet naartoe te gaan. Ik ga gewoon rechtdoor, steek via een klein houten bruggetje de Haerdbach over en volg het pad dat parallel loopt met een piepklein stroompje, Steebach genaamd.

Neolithische slijpgroeven

Blijkbaar was hier in het Stenen Tijdperk al menselijke activiteit. Het bewijs daarvan zijn deze slijpsporen die ontstonden doordat mensen steeds op dezelfde plek werktuigen of wapens (bijvoorbeeld stenen bijlen of messen) scherp of glad schuurden.

Nog 6 kilometer te gaan tot mijn eindpunt voor vandaag, Scheidgen, waar een heerlijk hotelbed op me ligt te wachten.
De laatste rotssculpturen die ik tegenkom zijn ondermeer de Gorillarots en Daxelay. Ik moet heel wat verbeeldingskracht inzetten om de gorilla te ontdekken.

Fred Welter gedenkteken

Fred Welter wordt beschouwd als de bezieler van de talrijke wandelpaden die er hier te vinden zijn, inclusief natuurlijk de Mullerthal trail. Hij was namelijk als ambtenaar bij het toenmalig Ministerie van Toerisme verantwoordelijk voor het wandelpadennetwerk.
Fred werd geboren in 1920 en stierf in 1972.
Enkele tientallen meters verder stoot ik op een rots met een Christuskruis en daaronder een niet ontcijferbare inscriptie, gedateerd 1847. Eigenaardig genoeg vind ik nergens info over het doel van deze inscriptie.

Accomodatie

En hier eindigt mijn derde etappe van de Mullerthal Trail. Deze keer slaap ik niet in een tent, maar in een eenvoudig maar degelijk hotel waar een dikke pizza en een koud biertje me er meteen weer bovenop helpen.

Hotel de la Station / Restaurant Daisy
Rte d’Echternach 10
6250 Scheidgen

Update: recente info wijst er op dat het hotel inmiddels de deuren heeft gesloten. Als alternatief is Hotel Bon Repos verderop in de straat een goede, maar duurdere vervanger.

Routedetails en GPX track

Etappe 4: Scheidgen – Mullerthal (20,6 km)

Ik heb goed geslapen en ben er heel vroeg weer uit. Na een eenvoudig ontbijtje in het hotel is de rugzak om 7u30 alweer ingepakt en loop ik de mistige ochtendlucht in. Amper 5 minuten later zit ik alweer in het groen. Ik loop langs een oude wasfontein naar Juckebësch, een dicht beukenbos waar de mist een heel bijzondere en aangename sfeer creëert. De herfstkleuren komen hierdoor zelfs nog meer tot hun recht.

Het pad kronkelt verder langs de smalle beek, de Lauterburerbaach en gaat vervolgens over in een volgend bosgebied Leiwerdëlt.

Panoramisch uitzicht op Echternach

Ik ben 8 kilometer verder op de trail als het pad begint te dalen langs de Montée de Trooskneppchen waar ik plots een adembenemend uitzicht voorgeschoteld krijg op Echternach en de prachtige abdij. Ik rust even uit en geniet volop van het uitzicht op de houten bank op het viewpoint. Goed dat ik hier even mijn tijd voor nam want hierna gaat het een kilometer flink omhoog.

Maar wat hierna komt tart mijn verbeelding. Het pad daalt weer af om vervolgens een entree te maken in één van de – naar mijn beleving – spectaculairste kloven en rotsen op de Mullerthal trail …

De Wollefsschlucht

Inderdaad, de Wollefsschlucht is een natuurattractie zoals ik ze nog niet vaak ben tegengekomen. Het is een steile en mysterieuze kloof waar blijkbaar vroeger wolven hun toevlucht zochten. De ruige wanden zijn op plekken tot wel 40 meter hoog.
Voor de geïnteresseerden volgt hier een vertaling van de tekst op het infobord:

“De steile rotswanden van de tot wel 40 meter diepe Wolfsschlucht bestaan uit Luxemburgse zandsteen. Terwijl het zandsteen het “Erlechen”-plateau vormt, bestaat het onderste deel van de helling naar de rivier de Sûre uit kleihoudende mergels en kleisteen, bedekt met verweerde hellingafzettingen.
De Wolfsschlucht is ontstaan door een grote aardverschuiving. Deze massabeweging kwam op gang doordat de rivier de Sûre delen van de onderste helling weg erodeerde, terwijl tegelijk extra zandsteenpuin zwaar drukte op de bovenste helling. Grondwater werkte daarbij als een soort smeermiddel en maakte de verschuiving mogelijk. Aan de rand van het plateau helt het zandsteen af richting de vallei, waarbij blokken scheef bleven steken of omvielen. Op de lagere helling ontstonden daardoor vele kleine heuveltjes.“

Ik sta even met open mond stil rondom me te staren en probeer te vatten wat ik zie. Een andere wereld, als in een sprookjesfilm. Bij de ingang kijk ik op de zogeheten ‘Naald van Cleopatra’, een hoge rots in de vorm van een obelisk.
Er zijn overal steile betonnen trappen waarlangs je omhoog en omlaag de omgeving kunt verkennen. Ik neem één van de trappen die helemaal tot boven leidt en waar je een prachtig uitzicht krijgt op de ganse kloof onder je. Fenomenale ervaring.

Eenmaal uit de Wollefsschlucht blijft de trail verbazen, zo indrukwekkend mooi dat ik gewoon de tijd vergeet.

Het Labyrinth

Ik ben nog niet helemaal bekomen van al deze natuurpracht of het volgend hoogtepunt dient zich amper 2 kilometer verder al aan… het Labyrinth.
Ook dit is weer een wereld op zichzelf. Tussen de rotsen door vind je meerdere smalle passages waar het opvallend koel en vochtig is. Dit bevordert dan weer de groei van felgroene mossen. Mijn ogen weten niet meer waar eerst naartoe, zo ongelooflijk mooi is dit.

Na het Labyrinth gaat de trail verder, pal westwaarts tot vlak bij de CR364. Aan de overzijde van de weg zie ik de indrukwekkende Perekop liggen. Dit is een enorme rotswand die jaarlijks ook heel veel bezoekers trekt omdat het pal langs de weg ligt met een bescheiden parkeerstrook ervoor. De Perekop is overigens ook te beklimmen via een netwerk van trappen. Maar vanuit mijn positie is deze quasi onbereikbaar dus zet ik mijn weg verder.

De Chipkapass

Onderweg naar de Chipkapass valt mijn oog op een rotswand met daarin talrijke stenen mannetjes, door wandelaars geplaatst. De stenen die hiervoor gebruikt worden komen uit de Aesbech, het riviertje dat naast het pad stroomt. De steenmannetjes staan in schril contrast met een infobord er pal naast dat informeert over de risico’s die het verplaatsen van stenen uit de rivier met zich meebrengt. De stenen in de rivier voorkomen immers het uitslijten van de ondergrond.

Wat volgt is de Chipkapass, een houten brug die je toelaat om je te verplaatsen in het Aesbechdal. Het lijkt wel alsof je hier door een jungle wandelt.
Ik vond trouwens nog een interessant weetje over de naamgeving van plekjes in deze regio (Perekop, Chipkapass en Malakoff). De namen verwijzen namelijk naar strategische punten uit de Krimoorlog en werden gegeven door Nederlandse soldaten die hun basis in Echternach hadden.
De brug is 38 meter lang en is een renovatie van de oude brug die door de zware overstromingen in 2018 werd weggespoeld.

Hohllay Cave (Huel Lee)

Alweer een bijzondere locatie. Deze enorme grot werd in de loop der eeuwen door mensenhanden uitgehold. Ze werd eerst door de Romeinen gebruikt die er hun bouwstenen uithakten. In de Middeleeuwen werden dan weer de molenstenen voor de molens in het Oeren-klooster in Trier uit deze grot gehaald.
De sporen hiervan zijn duidelijk zichtbaar in de rotswanden. De enorme pilaar in het midden moet voorkomen dat de boel instort.

Nog 5 kilometer resten me nog voor deze etappe er op zit maar ik verveel me hier geen moment en ook de hoogtemeters storen me niet. Ik denk niet dat dat ik ooit wandelroutes heb meegemaakt waar er nonstop zoveel te beleven valt en waar je letterlijk na elke bocht opnieuw omvergeblazen wordt door zoveel verbluffend natuurschoon.
Intussen nader ik Berdorf, een dorpje met een kleine 2.000 inwoners. Het ligt op een plateau op zo’n 366 m boven de zeespiegel. Verschillende beekjes ontspringen hier die allemaal hun weg vinden naar de Sûre. Ook de Aesbach die ik eerder volgde, komt dus hier vandaan.
Het pad leidt dwars door Berdorf maar ook hier is er geen enkele activiteit te bespeuren. Het lijkt wel een spookdorp. Ik wandel voorbij het mooie kerkje waarvan de toren half in de mist verdwijnt.

Het duurt niet lang om Berdorf te doorkruisen. Een kwartiertje later doemt de indrukwekkende Ruetsbësch kloof al op.

Ruetsbësch hangbrug en kloof

Deze wiebelende hangbrug werd vermoedelijk ergens rond 2019 gebouwd want voordien moest je hier nog een doorgang zoeken over onbetrouwbare, rotte stammen en drassige gronden. Nu zorgt de brug voor een stabiele en veilige doorgang naar de bovenzijde van deze bijzondere kloof.
Hier kan het zeker de moeite waard zijn om even van de trail af te wijken en de nabije omgeving dieper te verkennen want er is écht heel veel te beleven als je er de tijd voor hebt. Zo zijn er bijvoorbeeld de ‘Roversgrot‘ en de ‘Hellegrot‘, mysterieuze plekken waar je in kunt afdalen langs ijzeren trappen de duisternis in.
Er bevinden zich hier talloze spleten en grotten, als een labyrinth kris kras door elkaar. Ik heb deze extra ontdekkingstocht aan mij laten voorbijgaan wegens tijdsgebrek maar de volgende keer dat ik nog eens in de buurt kom staat deze bovenaan mijn to do lijstje.

Binzeltschlëff

Kort na Ruetsbësch buigt het pad af naar het zuiden maar het is nog niet gedaan met het spektakel. De Binzeltschlëf is de volgende fantastische rotsformatie met smalle spleten, steile wanden en trappen die roepen om geëxploreerd te worden. Van hieruit krijg je bovendien een erg mooi uitzicht op de Predigtstuhl (Preekstoel) een stukje verderop.

Predigtstuhl (Preekstoel)

Deze preekstoel is een indrukwekkend stuk rots dat boven de hoofdweg (CR364) uitsteekt op zo’n 280 meter boven zeeniveau. Er is een kleine parkeerplaats langs de weg. Op en rond deze eigenaardige rots is er ook weer heel wat te ontdekken in de doolhof van paden, trappen en spleten.

Accomodatie

En zo eindigt hier op de parking etappe 4 van de Mullerthal Trail.

Voor vannacht heb ik een kamer geboekt in Berdorf, op een kwartiertje rijden van Mullerthal. Ik was aanvankelijk van plan om de derde en laatste route morgen af te werken, maar omdat dat nog eens twee dagen zou kosten koos ik er uiteindelijk toch voor om deze uit te stellen tot de lente en morgen voor Extra Route B te gaan.
Route 3 heb ik inmiddels in de daaropvolgende lente gedaan. Zo kon ik de streek verkennen in verschillende seizoenen en dat levert hele andere belevenissen op.

Hotel Pérékop
Rue d’Echternach 89
6550 Berdorf
+352799329
https://hotel-perekop.com/

Routedetails en GPX track