Mullerthal Trail: route 3 (Blumenthal – Beaufort – Blumenthal)

Ik ben eindelijk bij Route 3 van de Mullerthal Trail beland waarover ik twee dagen zal doen. Na het beëindigen van deze twee laatste etappes zal ik de ganse Mullerthal Trail afgelegd hebben (112 km). Dit laatste traject is wat minder spectaculair dan de vorige. De bizarre rotsformaties kom je amper nog tegen, maar in de plaats krijg je pittoreske kastelen, open velden en lieflijke dorpjes te zien. Bovendien is het nu lente en krijg ik er de frisgroene kleuren en fleurige bloemen bij. Een aanzienlijk contrast dus met de trip die ik in het mistige herfstseizoen deed.

Etappe 5: Blumenthal – Beaufort (21,5 km)

Eigenlijk ben ik blij dat ik de Mullerthal Trail niet in één keer heb afgewerkt, maar dat ik deze laatste twee etappes (Route 3) uitgesteld heb naar de lente. Dit geeft me een heel mooi beeld van de regio in twee totaal verschillende seizoenen.

Parkeren in Blumenthal

Na wat zoekwerk via Google Maps en andere bronnen koos ik er voor om mijn auto te parkeren in het piepkleine dorpje Beaufort.
Langs de Route de Diekirch ligt in het dorpscentrum een parkeerstrook van een kleine 100 meter lang, op slechts een boogscheut verwijderd van de trail. Een ideale, rustige en veilige plek om je wagen achter te laten.

Coördinaten
49.744741, 6.265522

Tussen de Zwarte en Witte Ernz

Ik volg slechts 200 meter de redelijk drukke Route de Diekirch tot ik aan de brug over ‘Zwarte Ernz’ kom. Vlak na het bruggetje zie ik het bekende bordje met de rode ‘M’. De trail gaat links het bos in en volgt het stroomgebied van de Zwarte Ernz.
Een kilometer verder loopt het pad door een gebied met de naam ‘Jean-Harisgronn’ dat bekend staat voor de prachtige Duivelsklauw die hier in mei en juni bloeit.

Van zodra het pad noordwaarts afbuigt, weg van de Zwarte Ernz, gaat het steil omhoog in de richting van Heffingen tot ik bovenaan het Houbierg plateau opeens uit het bos kom en uitgestrekte velden voor me zie liggen, met hier en daar felgele koolzaadvelden die er uitschieten. Het lijkt om agrarisch gebied te gaan waar het pad dwars doorheen leidt. Van zodra ik verderop de CR129 oversteek gaat het steil bergafwaarts tot ik een gedenkgrot bij de Witte Ernz tegenkom.

Oversteek van de N14

Vind je het vreemd dat ik hier een speciale koptekst voor aanmaak ? Lees even door om het te begrijpen…
De trail vervolgt de vallei van de Witte Ernz tot Larochette. Ten zuiden van het stadje moet ik eerst nog de N14 oversteken en daar wil ik wel even een woordje over kwijt. De oversteek van deze baan gebeurt in een bocht en je hebt er onvoldoende zicht op het aankomend verkeer. En hier wordt best wel snel gereden. Aan twee zijden van de weg moet je ook nog eens de vangrails over. Ik werd er akelig verrast door een motorrijder/snelheidsduivel… Ja zo eentje die in een scherpe bocht de drang voelt opkomen om net gas bij te geven in plaats van af te remmen. Met een zware rugzak was ik blijkbaar net ietsje te traag bij het oversteken. Ik weet niet wie uiteindelijk het hardst schrok, ikzelf of die motard, maar ik denk dat het niet veel scheelde of dit had erg slecht afgelopen voor ons allebei!
Voila, dit gezegd zijnde … wees hier dus extra op je hoede!

Kasteelstadje Larochette

Dit is een erg leuk stadje met een eigen karakter, omringd door dichte bossen en ruige rotsen. Tijdens de afdaling naar het centrum zijn er prachtige uitzichtpunten op de stad en de imposante kasteelruïne, zoals het viewpoint Täiperlee. En bijna beneden is ook de Farekapp een opmerkelijk zicht. Dit is een rots met duidelijk de vorm van een gezicht er in.

Het middeleeuwse centrum wordt ook wel eens ‘Bleech’ genoemd is zeer gezellig om door te wandelen. Je vindt er cafeetjes, restaurants, winkels en hotels.
Op veel plekjes wordt het uitzicht gedomineerd door de opvallende kasteelruïne die boven de stad uitkijkt. Ze dateert uit de 11e eeuw en werd door een brand verwoest eind 16e eeuw.
Het is mogelijk om de ruïne te bezoeken.

Tickets
– 7 euro voor volwassenen
– 4 euro voor kinderen van 7 tot 18
– Kinderen tot en met 6 jaar gratis
Info: Kasteel Larochette

Ik wandel recht door het centrum tot aan de St. Donatus kerk. Vlak voor de kerk sla ik rechtsaf en daar moest ik even goed rondkijken om het juiste pad te vinden. Een betonnen trap in een smal steegje leidt steil naar boven waar ik rakelings langs de lieflijke gevels passeer. Het is een flinke kuitenbijter. Uiteindelijk raak ik boven maar alvorens verder het pad te volgen neem ik nog even een rustmomentje aan een laatste uitzichtpunt op de kerk.

Eenmaal voorbij Larochette wandel ik eerst nog door een klein beukenbos waar ik op een leuke bewerkte boomstam een hapje eet. Daarna volgt een traject van ruim 5 kilometer door open landschap, door weidse velden en langs boerderijtjes. Dankzij de frisse lentekleuren en het prachtige weer zijn de uitzichten fenomenaal.

Laat de foto’s hieronder maar spreken. Ze doen dit beter dan ik.

Accomodatie

En zo beland ik aan het einde van deze 5e etappe in Beaufort, waar ik een kampeerplekje heb geregeld in Camping Park Beaufort. Het is er bijzonder rustig want ik sta helemaal alleen in de tentenzone.

Camping Park Beaufort
Grand-Rue 87
6310 Beaufort
+352 836099300
Website

Routedetails en GPX track

Etappe 6: Beaufort – Blumenthal (18,5 km)

Ik kan het bijna niet geloven maar de allerlaatste etappe van de Mullerthal Trail is aangebroken. Na vandaag heb ik het officiële 112 km lange traject helemaal afgelopen. Ik heb vannacht redelijk goed kunnen slapen op de rustige camping. Het is koud vanochtend, dus draag ik mijn donsjas terwijl ik rustig mijn ontbijtje neem met een tasje hete koffie erbij.
De camping ligt op amper 600 meter van het houten pad dat naar de kastelen van Beaufort leidt.

Kastelen van Beaufort

En zo sta ik ‘s ochtends al vroeg voor het houten vlonderpad dat naar de kasteelruïne leidt. Het is zwaarbewolkt en het gebouw ziet er zo nog dramatischer uit.
Eigenlijk staan er hier twee gebouwen. Het eerste wat in het oog springt is de imposante ruïne waarvan de constructie ergens tussen 1050 en 1650 plaatsvond.
Het slot raakte in verval tot het in de 19 eeuw alleen nog een ruïne was. In 1932 werd de ruïne opengesteld voor het publiek en in 1981 werd ze eigendom van de Luxemburgse staat.
Daarachter bevindt zich nog een Renaissance-slot uit de 17e eeuw dat bewoond bleef tot 2012. Nu kan het onder leiding van een gids bezocht worden. In de kelders wordt nog altijd een bepaalde zwartebessenlikeur geproduceerd, de Cassero.
Voor beide gebouwen moet afzonderlijk entree betaald worden.

Pal tegenover de kastelen ligt aan de overzijde van de CR128 een kleine parking. Daar loopt de Mullerthal Trail verder de bossen in, langs de romantische kasteelvijver en de Haupeschbaach waar je nog eens een laatste blik kunt werpen op het kasteel vanuit een ander oogpunt.

L’Indigène, het vreemde kunstwerk

Niet veel verder voorbij de vijver valt mijn oog op een inscriptie in een rots langs het pad. Bij nader inzien is het niet zomaar een inscriptie maar een kunstwerk dat een hoofd afbeeldt. Eronder staat de titel en het jaartal: L’Indigène 1962. En daaronder volgt omgekeerd de naam van de kunstenaar, V. Lenert.
Ik heb getracht wat meer diepgang over dit werk te vinden maar dat is me niet gelukt. Vrij vertaald betekent L’indigène zoiets als ‘De inheemse persoon‘.

Ninglinspo overeenkomsten

De trail blijft de Haupeschbaach drie kilometer volgen en er zijn nogal wat houten bruggetjes over te steken. Op een bepaald punt vloeit het riviertje samen met de Hallerbaach en gaat het verder in het dal van de Hallerbaach.
Het karakter van heel dit gebied doet me sterk denken aan onze eigen Ninglinspo met bergstroompjes, houten bruggetjes, rotsachtig terrein en watervalletjes.

Dal van de Hallerbaach

Het pad wordt steeds interessanter en leuker omdat het de kronkelende beek blijft volgen en deze hier en daar moet overgestoken worden langs stapstenen in het water. Natuurlijk kan het wel eens gebeuren dat deze helemaal onder water komen te liggen in regenachtige periodes.
Het kabbelende water en het ene watervalletje na het andere maakt dit stuk van ruim 2 kilometer lang onvergetelijk voor fotografen en natuurliefhebbers.

Het pad wijkt uiteindelijk onherroepelijk af van de Hallerbaach en verandert in een gewoon bospad tot aan een T-splitsing. Ik volg het pad rechts en zie even later het Château de Grundhof liggen. Er is geen info over te vinden en het is bovendien niet toegankelijk voor het publiek.

Dal van de Zwarte Ernz

Van de Hallerbaach gaan we opnieuw over naar een ander dal, dat van onze Zwarte Ernz die we al eens eerder tegenkwamen op de trail. Het zal onze gids blijven tot bijna aan het eindpunt van deze etappe. Op de weilanden langs de kronkelende river grazen het grootste deel van het jaar Angus runderen.

Schiessentümpel Mullerthal

En zo kom ik eindelijk weer in de buurt van Mullerthal waar ik in de vorige herfst op Route 2 op afgesloten trails stootte en daardoor de Schiessentümpel waterval aan mij moest laten voorbijgaan. Maar deze keer heb ik geluk en neem ik wel mijn tijd om hèt grootste toeristisch spektakel van de Mullerthal regio te ontdekken, de Schiessentümpel waterval en bijhorende brug.

Deze pittoreske trio waterval ligt ongeveer in de helft van de Zwarte Ernz, de grootste stroom in de regio die uitmondt in de Sûre. Het is, mede dankzij de zandstenen boogbrug over de waterval, één van de meest bezochte attracties in Klein-Zwitserland. De brug werd in 1879 gebouwd door steenhouwer Jean-Pierre Prommenschenkel uit Christnach. Hij had er 4 maanden voor nodig om het kunstwerk af te maken. Later werd de houten reling er aan toegevoegd. Intussen is deze brug uitgegroeid tot hét symbool van het gebied.
Er zijn meerdere parkeerplaatsen in de buurt, de grootste is natuurlijk die aan het Touristcenter Heringer Millen, waar ik vorig jaar in de herfst parkeerde voor Route 2. Dit heeft natuurlijk tot gevolg dat de kans zéér klein is dat je hier ooit alleen zult rondlopen. De drukte kan in het hoogseizoen en in de weekends enorm oplopen.

Persoonlijk vind ik het hele gebeuren hierrond nogal zwaar opgeklopt. Het is zeer zeker een mooie, feeërieke locatie, maar het blijft mijns inziens wat beperkt bij dat ene plekje, geconcentreerd rond de waterval en de brug. Meer dan tien minuten heb je niet nodig om het gezien te hebben. Misschien ligt het aan mij, maar ik zag op de Mullerthal trail heel wat natuurlijke attracties met een veel groter wow-gehalte. Maar goed, ieder zijn mening hierover …

Na de waterval vervolg ik mijn weg over een bijna 90 m lange houten trapconstructie om zo weer omhoog het bos in te stappen, weg van de drukte.

Kallektuffbron

Langs een steile trap daal ik af naar de Kallektuffbron. Deze bijzondere kalkstenen bron met zijn turkoois gekleurd water is prachtig om naar te kijken. Het water druppelt als een gordijn over een richel het bassin in. Ik geniet van de overvloed aan prachtige mossen en kleuren. Er is een bankje om uit te rusten, maar ook dit is een plek die enorm druk kan zijn in weekends en vakantieperiodes.
Ik klim terug de trap op en rust even uit in het paviljoen boven waar niemand te bespeuren is.

Het hoogmoeras Rippsmuer

De trail gaat verder bergop richting Marscherwald, een moerassig beukenbos waar ik langs het Rippsmuer passeer, een ‘hoogmoeras‘ zoals men dat hier pleegt te noemen. Zwarte Ernz is intussen van de radar verdwenen en heeft zijn plek moeten afstaan aan zijn veel kleinere broertje Gluedbaach die ik een stukje blijf volgen tot aan de rotsformatie Sonnenauer.

Sonnenauer rotsformatie

Helaas was ik me er niet van bewust dat deze prachtige rots een bijzondere bezienswaardigheid verbergt, namelijk een zonnewijzer die werd uitgesneden op een rotsrichel in de zandsteen. Daarvoor moet je zo’n 100 meter van het pad afwijken en een lastige klim overwinnen. Het zijn zo van die dingen waar je pas nadien kennis van krijgt en dan volgt natuurlijk spijt. Dus, als je dit leest maak je best niet dezelfde fout als ik. Informeer je, want de zonnewijzer dateert uit 1926 en werd door twee inwoners uit Kobenbour in een stuk rots uitgehouwen en is nog steeds intact.

Einde etappe 6

De Sonnenauer rots is mijn laatste wapenfeit. Ik stap de laatste drie kilometers naar Blumenthal waar de Mullerthal Trail zich opnieuw bij de Zwarte Ernz voegt.
Missie volbracht. Mullerthal Trail check! Deze 112 km staan nu voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Routedetails en GPX track