Na een zeer comfortabele vlucht arriveren we op Tribhuvan International Airport in de Nepalese hoofdstad Kathmandu. Ondanks de eerdere waarschuwing dat de immigratieprocedure zeer lang kan duren hadden we niet verwacht dat we bijna twee uur gingen moeten aanschuiven in twee ellenrange rijen in een benauwde en snikhete aankomsthal. We hebben extra pech omdat er meerdere vluchten tegelijk zijn geland en het hele zootje ongeduldige passagiers meteen naar de immigratie spurt in de hoop bij de eersten te zijn.

Aankomst Kathmandu

Het is werkelijk zeer lang aanschuiven en sommige uitgeputte en zwetende toeristen zakken bijna door de knieën. De bottleneck zijn de twee balies die de visa uitreiken. Slechts twee ambtenaren zijn er voorzien om de massa op te vangen. Ze zien er niet echt werklustig uit.
Na twee uur wachten en een pak administratieve rompslomp geraken we buiten.

We worden opgepikt door mensen van GST die ons met een minibusje naar het Holy Himalaya hotel brengen. De rit duurt slechts 40 minuten maar de wegen in Kathmandu zijn barslecht. Van enig onderhoud lijkt geen sprake. Hier en daar lijkt het wel alsof de stad pas een bombardement te verduren heeft gekregen.
We komen geradbraakt in het hotel aan.

Hotel Holy Himalaya

We kozen voor dit hotel in hartje Thamel voor en na onze trekking en verblijven er in totaal vier nachten.
Het hotel heeft een ruim aanbod aan kamers, van zeer basic tot luxueus. Het interieur varieert sterk. Indien het hotel niet volgeboekt is en je hebt de mogelijkheid dan is het geen slecht idee om de kamers eerst te bekijken en dan je keuze te maken.

Als je op trekking gaat dan kan je tot drie maanden lang je overtollige bagage achterlaten in een afgesloten ruimte achter de balie. Dit is een groot pluspunt.

Briefing over de nakende trekking

We krijgen deze ochtend een gezellige briefing op de kantoren van Glacier Safari Trekking (GST) met Raphaëlle en Catherine. Er wordt ons bij een tasje koffie of thee uitgebreid uitgelegd wat er te gebeuren staat en ook onze gids Nawang komt zich eventjes laten zien.

Oorspronkelijk was er een team van 12 personen voorzien om ons te vergezellen (dragers, gidsen en keukenploeg) maar na veel wikken en wegen besluiten we toch om nog een extra drager bij te vragen. Zoniet zouden we wellicht de aanvaardbare bagagegewichten per drager overschrijden. GST schrijft immers een maximum van 13 kg bagage per persoon voor en dat lijkt ons nogal aan de krappe kant.
Die 13 kg is overigens een richtgetal. In de praktijk wordt hier nogal eens van afgeweken.  Een extra drager kost ons 20 euro per dag maar we vinden dit een gerechtvaardigde extra kost omdat we dan meer bagage kunnen meenemen gezien het onvoorspelbare klimaat waar we doorheen zullen trekken.
We huren ook extra donsjassen bij.
Na een volledige controle van alle administratie en het ondertekenen van de documenten wordt er meteen afgerekend. Volgende afspraak morgenvroeg om 7 uur als het team ons komt oppikken aan het hotel.

Rond het middaguur eten we een hapje in Helena’s Restaurant. Het is al lang een gevestigde waarde in Thamel. Op het dakterras kan je bij een heerlijke tas koffie of een frisse pint genieten van een prachtig uitzicht over de stad en de menukaart biedt je lekkere en afwisselende gerechten.
Helena’s staat vooral bekend voor zijn uitstekende gebak en appeltaart.

Thamel, het bruisende hart van Kathmandu

De rest van de dag zijn we vrij en natuurlijk gaan we de resterende uurtjes in Kathmandu niet op het bed doorbrengen. Ik ben enorm benieuwd naar de veranderingen die Thamel en Freak Street ondergaan hebben in de 19 jaar na mijn eerste bezoek in oktober en november 1994.
Eigenlijk merkte ik het gisteren al toen we vanuit de luchthaven onderweg waren naar het hotel maar mijn vermoeden wordt nu realiteit. In de jaren 90 en ook daarvoor was Thamel een paradijs voor de typische low-budget backpacker.

Met zijn vele kleine en supergezellige straatjes gevuld met diverse cafeetjes, (outdoor)shops, boekenwinkels en restaurantjes kon je hier nog relatief rustig genieten van de indrukwekkende sfeer om je heen. Voor sommigen waren Thamel, Durbar Square en Freak Street zelfs een spirituele ervaring waarbij de laatste vooral populair was bij de hippies van destijds, uiteraard inclusief de ‘geestverruimende’ middelen die overal van de partij waren.

Thamel is in Kathmandu nog steeds het mekka voor de doorsnee toerist / trekker, maar nu moet je vooral bij elke stap uitkijken dat je niet omver gereden wordt door de talloze brom- en motorfietsen, taxi’s en andere vierwielers die zich zo chaotisch en zo snel mogelijk door de stad willen verplaatsen. De souvenirshops, bars en restaurantjes zijn er nog steeds, alleen zijn het er nu dubbel zoveel. Je ziet door de bomen het bos niet meer.  De intense en gezellige sfeer van destijds is er niet meer, maar als je op zoek bent naar goedkope accommodatie en souvenirs dan is dit nog altijd de place to be.

Let op voor namaak-artikelen

De straatjes in Thamel zijn vergeven van de outdoorshops waarin bijna alle bekende merken vertegenwoordigd zijn : The North Face, Mammut, Jack Wolfskin, enz… Werkelijk ALLES is er te krijgen aan belachelijk goedkope prijzen waarbij je bovendien nog eens flink kunt afpingen ook.  Zij die hun ogen open hebben zien natuurlijk meteen dat het overal om namaakproducten gaat, maar desalniettemin kunnen deze winkels interessant zijn voor het geval je iets vergeten moest zijn van thuis uit.  Als je een beetje uitkijkt kan je materiaal vinden waarbij je het verschil met het origineel bijna niet opmerkt en zelfs de technische kwaliteit zeer aanvaardbaar is.

Durbar Square / Freak Street

Amper een kilometer van Thamel ligt Durbar Square met daaraan grenzend Freak Street.  Al wandelend komen we eerder toevallig terecht op de mooie site van de Kathesimbhu stupa in het oude stadsgedeelte. Deze stupa dateert uit 1650 en lijkt wel het kleine broertje van de beroemde Swayambunath. Er wordt zelfs beweerd dat de stupa opgetrokken is uit het resterende materiaal van de Swayambunath.

Voor een wandeling in deze omgeving kom je ogen tekort. De kleurrijke mengelmoes van culturen, prachtige kleding en de talloze onbekende geuren brengen je in een soort roes waarbij je camera overuren kan draaien.

Durbar Square staat op de UNESCO World Heritage lijst

Als je voor de eerste keer in Kathmandu komt zou dit een te bezoeken plek moeten zijn. Het verschil met mijn bezoek in 1994 is echter teleurstellend groot. Destijds kon je Durbar Square gewoon gratis bezoeken. Het was een plek waar de lokale bevolking en vooral jongeren contact zochten met de buitenlandse bezoekers in een prachtige historische omgeving met interessante architectuur, tempels en paleizen.

De mensen vonden elkaar voor een gezellige babbel op het centrale plein.
Tegenwoordig betaal je 1000 Rp (!) per dag dat je de locatie wil betreden. Men rechtvaardigt dit bedrag door het ‘Conservation fee’ te noemen. De spontane gezelligheid van weleer is ook hier helemaal verdwenen. Durbar Square blijft echter de moeite waard als je historische achtergronden en architectuur belangrijk vindt. Hier ligt immers het Hanuman Dhoka paleis waar vroeger de koninklijke familie verbleef. Nu is het een museum geworden.
Freak Street is nog slechts een schaduw van zichzelf. De ooit zo levendige trekpleister is niet meer dan een ordinaire straat geworden. Ook hier kan je zeer goedkope accommodatie vinden, maar doorgaans is deze dan ook zeer basic.

De Kumari Ghar waar nog een levende godin leeft

Nog een interessante en eigenaardige bezienswaardigheid op Durbar Square is de Kumari Ghar (House of the Living Goddess) waar een heuse levende godin (Kumari) gehuisvest wordt. Het gebouw telt drie verdiepingen. Het is toegelaten om de binnenplaats te betreden, maar fotograferen van de Kumari zelf is ten strengste verboden. De Kumari is een jong meisje waarvan men gelooft dat ze een incarnatie is van de Hindugod Durga. De selectieprocedure is bijzonder hard. Een Kumari wordt gekozen uit jonge meisjes tussen 3 en 5 jaar oud die aan een aantal streng opgelegde voorwaarden voldoen. De verkozene verhuist uiteindelijk naar de Kumari Ghar waar ze bijgestaan wordt door een gans team verzorgers. De Nepalese overheid staat volledig in voor hun welzijn.  Slechts enkele keren per jaar mag het meisje het gebouw verlaten voor bepaalde religieuze plechtigheden. Haar voeten mogen nooit de grond raken.

De Kumari verliest onverbiddellijk haar goddelijke status van zodra ze ‘onrein’ wordt door bloeding. Dit kan de eerste menstruatie of zelfs een klein wondje zijn. Ze krijgt dan een ‘gewone’ status en een overlevingspensioentje van de overheid.
Haar leven wordt er vanaf dan niet eenvoudiger op vermits ze moeilijk aan een echtgenoot zal kunnen geraken omdat volgens de overlevering een man die met een ex-Kumari trouwt geen lang leven beschoren is.
Met wat geduld en geluk kan je de Kumari soms voor één van de vensters zien verschijnen.

Swayambunath (Monkey Temple)

De Swayambunath stupa is één van de mooiste in zijn soort en ligt op een heuveltop ten westen van Kathmandu. Zijn witte koepel is al van ver zichtbaar.

Het is mogelijk te stupa te bereiken via een lange trap (meer dan 300 treden) maar dan moet je wel langs de talloze (soms opdringerige) bedelaars die de trappen inpalmen. Een alternatief is de taxi. Er loopt immers een weg rondom de heuvel tot boven. Wij betaalden 250 Rp naar boven en 300 Rp naar beneden.
Eenmaal boven wordt je een bijzonder mooi uitzicht geboden op Kathmandu. Met wat geluk cirkelen roofvogels vlak boven je hoofd.

De ruimte rond de stupa is zeer rustgevend en het zen-gevoel wordt nog versterkt door de boeddhistische mantra muziek en de geurtjes van de talrijke wierrookstokjes. Het zachte licht van de ondergaande zon geeft de stupa een felgouden glans en maakt het bezoek meer dan de moeite waard. De stupa is op zijn mooist in de late namiddag bij ondergaande zon.

De Resusaap is een zeer vertrouwde bezoeker van de Swayambunath stupa. Het zijn heilige aapjes maar enige oplettendheid is geboden als ze in je buurt komen. Ze hebben het namelijk gemunt op alles wat eetbaar lijkt en ze deinzen er niet voor terug om een argeloze bezoeker in de nek te springen.

De avond wordt afgesloten in het veel geprezen Third Eye Restaurant in Thamel. Het staat vooral bekend omwille van zijn smakelijke Indische (Tandoori) gerechten. In het drukke seizoen reserveer je voor ‘s avonds best tijdig een plekje want de zaak zit vaak vol. Vriendelijke bediening en leuke sfeer, maar de prijzen liggen wat aan de hoge kant.  Wij betalen er 1000 Rp per persoon.