Herfstwandeling in het dal van de Trôs Marets

Hoera, een weekje herfstvakantie, maar wat doe je dan met een zesjarige, actieve zoon ? Omdat we het niet zagen zitten om elke dag bordspelletjes te spelen en voor de zoveelste keer een speeltuin op te zoeken, boekten we een paar dagen puur natuur in de provincie Luxemburg. We zouden eens flink gaan stappen in een gebied bij de Hoge Venen, het dal van de Trôs Marets. De bomen laten volop hun bladeren vallen en dat kan niet anders dan spectaculaire landschappen opleveren.

Uitwaaien tussen de ritselende herfstblaadjes in het dal van de Trôs Marets

We verbleven in hotel Les Myrtilles (Best Western) in Vielsalm. Van hieruit zouden we enkele flinke wandelingen uitstippelen.

Onze wandeling begint op de parkeerplaats langs de Route de l’Ancienne Douane op 40 km van Vielsalm en langs de zuidrand van de Hoge Venen. Ter hoogte van deze parking stroomt de Trôs Marets onder de weg door. Aan de overzijde van de asfaltweg die hier een scherpe bocht maakt, daal je gewoon de berm af en loop je meteen het sparrenbos in, langs de rivier.
De route is meestal goed gemarkeerd met de gekende wit/rode strepen maar het is zeker opletten geblazen.

Ploeteren door het slijk en de wortels

Meteen wordt duidelijk dat dit geen ‘proper’ parcours gaat worden. Het pad is hier en daar erg modderig en moeilijk begaanbaar door talloze dikke wortels. Amper tien minuten na de start verdwijnt Séan’s schoen tot aan zijn enkels in het zuigende slijk. Gelukkig vloeit er geen water naar binnen en kan hij een beetje later gewoon zijn weg verderzetten, zij het met een klein beetje gezichtsverlies

De route en de kleurrijke natuur om ons heen is zo intens mooi dat we de ongemakjes snel vergeten. Wie vindt het niet leuk om tussen tienduizenden geurige en ritselende herfstbladeren te dwalen. Kinderen zijn er dol op.
Een beetje verderop moet er een flinke, met water gevulde, gracht overgestoken worden maar een wankel houten palet zorgt er voor dat dit zonder veel ergs kan gebeuren. Hierna wordt ons even wat rust gegund aan een gezellig picknickplekje. Er volgt dan een breder grindpad langs waar je de rivier van op afstand ziet liggen.

Jungle experience

De rust is echter maar van korte duur want een beetje verder moet er gekozen worden. Ofwel de gemakkelijke, gemarkeerde route volgen, ofwel de held uithangen en voor de ‘real stuff’ gaan door het smalle pad rechtdoor te volgen. Uiteraard willen we ons niet laten kennen en duiken de ‘jungle’ in. De moeilijkheden van daarstraks vallen in het niets vergeleken met de chaos die hier op ons wacht. Het moet hier de voorbije dagen flink geregend hebben want het smalle pad is vrijwel onbegaanbaar. Voor de eerste keer moet ik onze kleine spruit regelmatig stevig bij de hand vasthouden omdat hij voortdurend zijn evenwicht verliest op de glibberige wortels die het pad teisteren. Ik betwijfel of dit pad ooit wel eens droog geraakt. De zon raakt amper doorheen de begroeiing.

Mijn vrouwtje kan maar moeizaam volgen. Daar waar geen wortels liggen moet je doorheen centimeters dikke modder ploeteren en er is geen omweg te bespeuren. Hier en daar liggen restanten van een knuppelpad maar die zijn al zodanig weggerot dat je er beter afblijft.
Dit avontuur duurt gelukkig maar een half uurtje waarna je weer op het bredere pad belandt en de Trôs Marets weer in volle glorie verschijnt.

De herfst toont zich hier van zijn mooiste kant

Het bos is indrukwekkend mooi door de verschillende kleurcontrasten die veroorzaakt worden door afstervende bladeren en felgroene mossen. Maar het wordt wel even spannend als we op het eerste zicht geen markeringsborden meer aantreffen. We twijfelen even welke richting we uitmoeten. Hier en daar schiet de markering wel te kort en moet je arendsogen hebben om die ene boomstam te vinden waarop het verlossende wit/rode bordje hangt.
Nu de rivier weer vlak naast ons stroomt vinden we snel enkele idyllische plekjes om de rugzakken af te gooien en een hapje te eten.

Op verschillende plekken liggen er houten bruggetjes over de rivier van waarop mooie foto’s kunnen gemaakt worden. De natuur wordt steeds intenser en eenmaal de laatste brug overgestoken komen we in een een bijzonder mooi naaldwoud terecht waar je je in een sprookje waant. Hier begint een klim van een half uurtje wat een beetje aanpassen is. Maar het uitzicht over de in herfstkleuren gehulde vallei maakt alles goed.

We klimmen gestaag verder tot we rond 14u30 het hotel/restaurant Ferme Libert langs de gelijknamige straat zien opdoemen. We bevinden ons ongeveer halverwege de tocht.
Maar het is nog niet gedaan met klimmen. Vanaf dit punt ligt een kuitenbijter in de vorm van een steile asfaltweg voor ons. We volgen de wegwijzer ‘Planeresses, Moupas, Monum Frederiq’.

Ontmoeting met een oude eik, genaamd Frédericq

Wat volgt is alweer een indrukwekkend rustiek stukje natuur langs weiden, door bossen en door een open vlakte die uiteindelijk naar het veen (Moupa) zal leiden. Het veengebied kan je oversteken over een houten knuppelpad waarna je de oude eik, genaamd Frédericq niet kunt ontzien. De boom werd genoemd naar Léon Frédericq, professor aan de universiteit van Luik en kenner van de Hoge Venen.