Na een comfortabele overtocht en een verkwikkende nachtrust ontschepen we ‘s morgens eindelijk in Newcastle, waar we helaas nog bijna twee uur moeten aanschuiven voor de strenge grenscontrole. Al bij al valt de controle zelf nog goed mee en van zodra de slagbomen voor ons openen begint de vakantie echt. Het einddoel vandaag is Edinburgh, een dikke 180 kilometer verder. De route loopt door het Northumberland National Park waarna we meteen de Schotse grens (Scottish Borders) oversteken.

Ervaring met DFDS Seaways

Het boeken van een overtocht via de website van DFDS verloopt zeer vlot en je wordt via e-mail goed op de hoogte gehouden.
De nachtelijke trip van IJmuiden naar Newcastle upon Tyne met de King Seaways duurt 16 uur en was al bij al een zeer aangename ervaring. We kozen voor een kajuit met zeezicht zodat we ons in alle rust konden terugtrekken als dat nodig moest zijn. Het personeel aan boord is vriendelijk en behulpzaam. Daar hebben we nooit klachten over gehad.
De kajuiten zijn wel erg basic en het sanitair ziet er niet altijd even spic en span uit. Hier moet je wat geluk mee hebben denk ik. De bedden zijn wel comfortabel maar het bovenste stapelbed kraakte enorm door de schommelingen van het schip en dat hield me in het begin wel wakker. Na wat zoeken naar de oorzaak van het kraken kon ik met wat stukjes karton het euvel tijdelijk verhelpen.
De kamers zijn niet heel goed geïsoleerd zodat je uw buren vrij goed kunt horen. Duimen maar dat deze ook op tijd onder de wol kruipen en geen nachtelijke discussies gaan voeren.
Aan boord zijn voldoende bars waar je een gezellig plekje kunt vinden met een drankje erbij. ‘s Avonds geniet je er bovendien van live muziek.
Er zijn ook twee restaurants (à la carte en internationaal buffet). Onze ervaringen met het buffet waren uitstekend. Er is een overvloed aan keuzes en de kwaliteit is zeer goed. Dat geldt zowel voor het ontbijt als voor het diner. Afhankelijk van het tijdstip kan het er wel enorm druk worden, maar het personeel leidt je bij binnenkomst steeds naar een beschikbare tafel.
Voor de geïnteresseerden is er ook nog een bioscoop en een tax-free shop aanwezig.

Newcastle grenscontroles

De ontscheping verloopt zeer vlot. Je wordt door het omroepsysteem ruim op tijd gewekt zodat je meer dan voldoende tijd hebt om je op te frissen en uitgebreid te gaan ontbijten. Passagiers worden dek per dek naar hun auto’s geroepen. Aan de hand van genummerde deuren gebeurt dit goed gespreid zodat er nooit sprake is van chaos.
Eenmaal in de wagen is het wachten op het openen van de deuren en vervolgens weet je niet wanneer je kunt vertrekken. Dit is immers zeer afhankelijk van het “enthousiasme” van de douane- en politiebeambten aan de grensposten. Niet veel later weerklinkt door de speakers dat er extra vertragingen te verwachten zijn door strengere controles. We rijden in meerdere files de boot af richting de postjes. In de verte merk ik op dat nogal wat mobilhomes uit de file gehaald worden en onderworpen worden aan een grondige inspectie, aan de buiten- èn binnenkant. Aan bestuurders van personenwagens wordt random gevraagd de koffer te openen.
Als wij aan de beurt komen worden onze paspoorten gecontroleerd en krijg ik enkele doorsnee vragen voorgeschoteld. Of we iets aan te geven hebben, wat we in het V.K. komen doen, hoe lang we gaan blijven, enz… De politieman kijkt me met een doordringende blik recht in de ogen en probeert mijn gedachten te lezen terwijl ik zijn vragen beantwoord. Ik moet mijn koffer niet openen en de man gebaart me om verder te rijden. De slagbomen gaan omhoog … ik rijd de vrijheid tegemoet… OH shit, juist, hier moeten we LINKS rijden!

Percy Cross / Otterburn Battle Site

Meteen na het verlaten van de controleposten word ik in Newcastle al abrupt geconfronteerd met de talloze elkaar snel opvolgende ’roundabouts’ en mag ik meteen weer alle rijkunsten bovenhalen die ik mezelf aangeleerd heb tijdens eerdere trips in dit land. Na een heerlijk nachtje op een boot al direct in een drukke stad gedropt worden die volgepropt is met rotondes en waar ook nog eens links gereden wordt, vergt best wel een dosis aanpassingsvermogen van onze grijze massa. Gelukkig went het snel.

Ik kies meteen de snelste route richting Scottish Borders langs de A696. Iets voorbij Otterburn valt mijn oog op een bruin bordje langs de weg met het opschrift ‘Otterburn Battle Site’. Het bordje wijst naar rechts, een piepklein doodlopend straatje in. We hebben tijd zat. Ik sla het weggetje in en parkeer mijn wagen op de kleine parking. We bevinden ons hier vlak bij het Northumberland National Park. Ik heb wel zin in een eerste portie Engels/Schotse geschiedenis.

Op deze erg kleine site werd een monument opgericht ter herdenking van de nachtelijke slag van Otterburn die hier in 1388 plaatsvond. Een Schots legerdepartement onder de leiding van James Douglas, de 2de graaf van Douglas, liep hier een Britse strijdkracht tegen het lijf die geleid werd door Henry Percy, de zoon van de graaf van Northumberland. Douglas sneuvelde in de strijd maar de Schotten wonnen uiteindelijk toch. Aan Engelse zijde sneuvelden meer dan 1.000 soldaten en Henry Percy werd gevangen genomen.

Kort na de strijd werd een ruwe steen geplaatst om de plek te markeren waar Douglas sneuvelde.
In 1777 werd de steen gerestaureerd en opnieuw opgericht door Hugh Percy, de eerste hertog van Northumberland. Hij wilde hiermee de rol van zijn voorouders in de strijd vieren.

Hindhope Linn waterval

Meteen na ons korte bezoekje aan Percy Cross rijden we het Northumberland National Park binnen. Amper 14 kilometer verder zie ik op de kaart een een interessant plekje dat ik niet wil missen, de Hindhope Linn waterval die gelegen is in een serene en idyllische vallei. Het zou een mooi verborgen juweeltje moeten zijn in deze regio want nergens langs de weg vind ik een wegwijzer ernaartoe.
Om de locatie te bereiken verlaten we de A68 naar links en rijden een smalle asfaltweg op, de Pennine Way. Deze volgen we ongeveer 1 kilometer tot we een kleine parkeerplaats tegenkomen met een toiletgebouw. Vanaf hier wandelen we over het bruggetje verder over een aardeweg en slaan vervolgens een wandelpad in dat naar de waterval leidt.

Indien je dat wenst kan je hier kiezen uit een aantal volwaardige wandeltrails tussen de 6 en de 16 kilometer, maar wij houden het bij een kort bezoekje aan de waterval zelf want een deel van de trails was tijdens onze vakantie afgesloten wegens boswerkzaamheden. Van de parking naar de waterval is amper een kilometer stappen.
Het magische plekje ligt dicht bij de samenvloeiing van twee riviertjes, de Hindhope en de Blackhope in het midden van een heerlijk stil en eeuwenoud bosgebied. Het is heerlijk om hier even je tijd te nemen om de sfeer van het bos en het water in je op te nemen.

Scottish Borders en Jedburgh Abbey

Na dit korte, maar zeer mooie intermezzo keren we terug naar de A68 en bereiken we 10 kilometer verder de Scottish Borders. Het is één van de 32 ‘council areas’ van Schotland en gelegen aan – hoe raad je het – de grens met Engeland. De algemenere term ‘Borders’ wordt gebruikt om alle regio’s aan te duiden die grenzen met Noord-Engeland, ook wel de Anglo-Schotse grens genoemd die 154 km lang is.

Als ik door Jedburgh rijd valt mijn oog op een indrukwekkend historisch gebouw met Romaanse en Gotische kenmerken. Het blijkt Jedburgh Abbey te zijn, een Augustijner abdij uit de 12e eeuw waarvan enkel het dakloze kerkgebouw is overgebleven omdat deze tot in 1875 gebruikt werd als parochiekerk.

Het is mogelijk om een glimp op te vangen van de leefstijl van de broeders die destijds leefden in de bijgebouwen. Ticketprijzen kunnen schommelen tussen £7.50 en £3.80. Het goedkoopste tarief geldt tijdens renovatiewerkzaamheden waarbij sommige delen afgesloten worden voor het publiek.

Monteath Mausoleum

Amper 10 kilometer verder wordt mijn aandacht getrokken door een opmerkelijke toren die aan mijn linkerzijde boven de velden uitpuilt. Het lijkt op een historisch monument en het wordt nergens langs de weg aangegeven. Een snelle blik op mijn Google Map leert me dat ik naar het Monteath Mausoleum aan het kijken ben.
Er lijkt geen officiële weg naartoe te lopen, dus speur ik langs de A68 in de buurt naar kleine wandelpaden of onverharde weggetjes die er naartoe zouden kunnen leiden. Ik vind inderdaad een onverharde landbouwweg in een klein bos met een metalen poort ervoor. De poort is open en wegens het ontbreken van een verbodsbord besluit ik de aardeweg te volgen tot ik enkele minuten later aan het mausoleum arriveer. Er zijn twee vrouwen aan het werk en ik knoop een gesprek met hen aan. Blijkbaar heb ik veel geluk want in principe is deze plek niet toegankelijk voor privé voertuigen, tenzij op enkele schaarse bezoekdagen die alleen op zondag vallen. De bezoekdagen staan vermeld op de website. Omdat de vrouwen bezig zijn met onderhoudswerken stond de poort open en ze beschikken bovendien ook over de sleutel die toegang geeft tot het mausoleum zelf. Ik word zeer vriendelijk ontvangen en ze laten mij toe om het gebouw te betreden, terwijl dit dus niet de officiële procedure is.

Wat is dit voor een gebouw?

Thomas Monteath was een officier in het Engelse leger in de tijd van Queen Victoria. Een groot deel van zijn militaire carrière bracht hij door in Noord-India. In 1845 keerde hij terug naar Groot-Brittannië waar hij een groot familiefortuin erfde. In 1865 werd hij door Queen Victoria tot ridder geslagen. Zijn oudste dochter Amelia trouwde met Sir William Scott, de laird van Ancrum, die eigenaar was van al het land in de omgeving waaronder ook deze heuvel Gersit Law die uitkijkt op het terrein waar de slag van Ancrum Moor tussen Schotten en Engelsen plaatsvond in 1545.
Thomas Monteath was zo onder de indruk van deze plek dat hij een deel van zijn fortuin spendeerde aan de bouw van zijn eigen Victoriaans mausoleum. Hij stierf uiteindelijk in 1868.

In de crypte zelf houden twee grote gebeeldhouwde engelen de wacht bij de tombe. Er wordt vermoed dat ze zijn twee dochters Amelia en Augusta voorstellen.
Als je hier naar boven kijkt valt vooral het koepeldak op met daarin sterren die zacht gefilterd groen licht naar binnen laten. Het is een zeer mysterieuze plek met een prachtig uitzicht op de omliggende velden.
De tombe is intussen leeg en niemand lijkt te weten waar het lichaam van Thomas Monteath zich momenteel bevindt.

In 2014 werd een vriendengroep opgericht en startte men een campagne met het oog op restauratie van het vervallen monument. Die campagne bleek een groot succes want landeigenaren, lokale overheid en regionale groepen waren enthousiast om de financiering te ondersteunen. De werken begonnen in 2018 en een jaar later was het gebouw klaar.

Leaderfoot Viaduct

Dit prachtige spoorwegviaduct over de Tweed rivier is 38 meter hoog en werd in 1863 ingehuldigd voor de Berwickshire Railway. In de jaren ’80 waren er nog plannen om het af te breken omwille van de zeer slechte conditie. Gelukkig vonden er intussen meerdere restauraties plaats en kon het gered worden. Het werd zelfs gebruikt in een scene uit de film ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny‘ uit 2023.
Dit is tevens onze laatste stop voor Edinburgh.

Edinburgh in het kort

Ik ben niet echt een grote liefhebber van drukke citytrips. Geef mij maar puur natuur, bewegingsruimte en stilte. Maar een roadtrip door Schotland doe je niet zomaar zonder ten minste een stad bezocht te hebben. Sinds 1437 is Edinburgh de hoofdstad van Schotland en ik moet toegeven dat ik er best wel van onder de indruk was, al was het maar voor één dag. We logeerden aan de rand van de stad in het Best Western Kings Manor hotel. Van daaruit rijden er regelmatig bussen stadinwaarts, maar om tijd te winnen kozen we toch voor een taxirit van 20 minuten naar het centrum.

Omdat we maar één dagje te besteden hadden lieten we ons door de taxi afzetten aan Edinburgh Castle om van daaruit de Royal Mile af te stappen, een opeenvolging van straten die allemaal samen in feite dè main street van het oude stadsgedeelte van Edinburgh vormen. Vanaf het kasteel stap je dus exact 1 mijl tot het eindpunt, Holyrood Palace. Onderweg wordt je getrakteerd op prachtige historische panden en gevels, gezellige restaurantjes en pubs en talloze winkels.

Hoogtepunten van deze roadtrip

Omwille van de leesbaarheid werd dit verslag opgesplitst in verschillende trajecten, met daarin alle respectievelijke hoogtepunten.
Trajectverslagen komen er geleidelijk aan. Stay tuned…

• Inleiding en tips
• Traject 1: Newcastle – Edinburgh (178 km)
• Edinburgh in het kort
• Traject 2: Edinburgh – Drymen (163 km)
• Traject 3: Drymen – Fort William (141 km)
• Traject 4: Fort William – Isle of Skye (216 km)
• Traject 5: Isle of Skye – Speyside (273 km)
• Traject 6: Speyside – Crieff (308 km)
• Traject 7: Crieff – Innerleithen (156 km)
• Traject 8: Innerleithen – Sedbergh (204 km)
• Traject 9: Sedbergh – Newcastle (249 km)